Charakterystyka Skawińskiego "Latarnik" Sienkiewicza.

Józef Skawiński jest głównym bohaterem noweli Henryka Sienkiewicza pt. „Latarnik”.
Jego ostatnia praca – latarnika w Aspinwall różniła się znacznie od wcześniejszych. Większą część swojego życia spędził na ciągłych wędrówkach i udziałach w wojnach jako żołnierz. Walczył w wojnie secesyjnej, wojnie domowej w Hiszpanii czy w Powstaniu Węgierskim.
Był Polakiem, jednak sytuacja polityczna zmusiła go do emigracji z ojczyzny. Nie miał rodziny, do której mógłby wrócić. Jego wiek zaś, można oszacować na ponad siedemdziesiąt lat.
Skawiński miał postawę typową dla żołnierza. Posiadał niebieskie oczy, z których płynęła uczciwość oraz szlachetność, jak słusznie zauważył jego pracodawca. Włosy były jasnego, prawie białego koloru.
Pomimo sędziwego wieku charakteryzował się dużą sprawnością fizyczną.
Mężczyzna był prawdziwym patriotą, tęsknił za krajem i marzył o powrocie do niego. Charakteryzował się odwagą, co potwierdzają odznaki wojenne za dokonania. Kolejnymi cechami były spokój czy opanowanie. W utworze został on przedstawiony jako typowy samotnik.
W trakcie pobytu na latarni rozmawiał rzadko i nie kontaktował się z miejscową ludnością.
Przez pewien okres czasu odczuwał nawet szczęście i satysfakcję, ponieważ w końcu znalazł kąt, w którym mógł osiąść i zaznać odpoczynku.
Jego wrażliwość zostaje w pełni ukazana, kiedy zaczyna czytać „Pana Tadeusza” i zaczyna odczuwać silną nostalgię za domem:

„Skawińskiemu zbrakło głosu. Litery poczęły mu skakać do oczu; w piersi coś urwało się i szło na kształt fali od serca wyżej i wyżej, tłumiąc głos, ściskając za gardło...”

Wyjątkowe było w nim to, że nie zniechęcał się żadnym niepowodzeniem, co pokreślił Sienkiewicz słowami:

"Miał on szczęście, że ilekroć rozbił gdzieś namiot i rozniecił ognisko stale jakiś wiatr wyrywał kołki z namiotu, rozwiewał ognisko a jego samego niósł na stracenie."

Liczne prace były dowodem na to, iż umiał się odnaleźć w różnych sytuacjach. Szanował innych ludzi bez względu na jakiekolwiek czynniki, a ponadto pracował sumiennie.

" (...) głowa podnosiła się z pewną dumą, gdy słyszał przy wyjściu z kościoła, jak Kreole mówili miedzy sobą: Porządnego mamy latarnika".

Latarnik okazał wstyd i skruchę z niewypełnionych obowiązków i stracił posadę. Zdawał sobie sprawę, iż to on spowodował taki rozwój wypadków.

„Stary pobladł: istotnie nie zapalił tej nocy latarni.”

Uważam, że Skawiński był niezwykłą osobą, zarówno silną psychicznie, jak i wrażliwą na literaturę czy ojczyznę. Rzadko spotyka się osoby podobne do postaci, jaką wykreował pisarz, co podkreśla wyjątkowość głównego bohatera. Byłby on dla nas idealnym wzorem pod względem charakteru i osobowości.
Obecnie nie potrafimy docenić, iż żyjemy w wolnym państwie i często patriotyczne cechy zanikają.
Dlatego też, każdy powinien zapoznać się z postacią żołnierza Skawińskiego.