Rola rolnictwa i przemysłu w gospodarce Francji

Francja jest wysokorozwiniętym, bogatym krajem o gospodarce rynkowej. Pod względem globalnej wielkości dochodu narodowego zajmowała w 1991 czwarte miejsce w świecie, pod względem dochodu narodowego w przeliczeniu na 1 mieszkańca miejsce jedenaste. w 1991 czternaście firm francuskich znajdowało się na liście pięćdziesięciu największych firm europejskich. Obroty zajmującego najwyższe, dziewiąte miejsce, koncernu Elf Aquitaine, przekroczyły 36 miliardów dolarów, a liczba zatrudnionych wynosiła 86,9 tys.
Tradycyjnie ważnym sektorem gospodarki francuskiej było i jest do tej pory rolnictwo. Udział produktów rolnych i wyrobów przemysłu przetwórstwa spożywczego w globalnej wartości eksportu jest bardzo wysoki, sięga 15%. Francja zajmuje pierwsze miejsce w świecie w produkcji wina, utrzymuje się w pierwszej piątce producentów buraków cukrowych, mleka, mięsa, zbóż. Podstawę gospodarki rolnej stanowią gospodarstwa rodzinne o średniej powierzchni 28 ha, przy czym nierzadkie są 300 ha gospodarstwa produkujące zboża, z drugiej strony zaś kilkuhektarowe winnice.
Do głównych upraw zalicza się: pszenicę, jęczmień, kukurydzę, buraki cukrowe, tytoń, chmiel, cykorię, warzywa, owoce, winną latorośl. Równie istotna jak produkcja roślinna jest w rolnictwie francuskim hodowla dająca połowę wartości produkcji rolnej ogółem. Pogłowie ważniejszych zwierząt hodowlanych w 1990 kształtowało się następująco: bydło 23 miliony, owce 12 milionów, trzoda chlewna 11 milionów sztuk.
Przemysł energetyczny i wydobywczy: Francja wydobywa 17 milionów ton węgla kamiennego, głównie w Zagłębiu Lotaryńskim, charakteryzującym się węglem o bardzo wysokiej jakości. Zapotrzebowanie kraju na ten surowiec jest jednak znacznie wyższe, w związku z czym zachodzi konieczność importu. Duże zapotrzebowanie gospodarki francuskiej na ropę naftową i gaz ziemny prawie w całości pokrywane jest importem. Francja posiada bardzo dobrze rozwinięty system elektrowni jądrowych, które pokrywają 65% potrzeb kraju w zakresie energii elektrycznej. Reszta pochodzi z elektrowni konwencjonalnych opalanych ropą lub węglem (16%) i hydroelektrowni (19%). Francja nie posiada znaczących bogactw mineralnych. Jedyne wydobywane w Lotaryngii rudy żelaza zaspokajają 40% krajowego zapotrzebowania. Inne eksploatowane złoża, jak np. rudy cynku i ołowiu, boksyty, nie mają większego znaczenia gospodarczego.
Przemysł przetwórczy: Francja posiada dobrze rozwinięte hutnictwo żelaza i stali skupione w ośrodkach na północy kraju i w Lotaryngii. Na wysokim poziomie stoi hutnictwo metali nieżelaznych: miedzi i aluminium. Francuski przemysł włókienniczy, pomimo braku własnych surowców, zajmuje miejsce w pierwszej światowej dziesiątce pod względem produkcji przędzy bawełnianej i wełnianej.
Głównymi centrami przemysłu włókienniczego są: region Lyonu, południowa Alzacja, region Nord, Basse-Seine. Dynamiczny rozwój przeżywają nowoczesne sektory gospodarki, których główne ośrodki pokrywają się z największymi ośrodkami miejskimi oraz portami kraju. Do branż takich zaliczyć należy przemysł samochodowy i lotniczy, elektryczny i elektroniczny, elektromaszynowy. Ponadto dobrze rozwinęła się branża chemiczna (produkcja farb i lakierów, tworzyw sztucznych), petrochemiczna, farmaceutyczna. Największymi centrami przemysłowymi kraju są: region paryski, lyoński, Region Północno-Wschodni i Nord-Pas-de-Calais.
Struktura wytwarzania dochodu narodowego: rolnictwo 6%, przemysł 32%, usługi 59%. Dochód narodowy w przeliczeniu na 1 mieszkańca w 1991 wynosił 18 291 USD. Średnia stopa inflacji za lata 1980-1991, 5,7%. Do największych partnerów handlowych Francji należą kraje Wspólnoty Europejskiej: Niemcy, państwa Beneluksu, Włochy, Wielka Brytania oraz Stany Zjednoczone. Obroty z zagranicą w 1992 wynosiły: import - 223 miliardów USD, eksport - 219 miliardów USD.
Kuchnia francuska jest trudna do scharakteryzowania w paru zdaniach, bo to kuchnia o najdawniejszych tradycjach ze znakomitą i zróżnicowaną kuchnią regionalną, a jednocześnie kulinarna awangarda wyznaczająca kierunki poszukiwań, słynne nouvelle cuisine.
Francja jest ojczyzną wielu najznakomitszych kucharzy i autorów książek kucharskich oraz kulinarnej filozofii, której kanony spisał Anthelme Brillat-Savarin. Tu również zrodziła się kulinarna terminologia, która zadomowiła się w innych językach