Analiza i interpretacja wiersza Jana Kasprowicza "Krzak dziekiej róży"

Wiersz Jana Kasprowicza "Krzak dzikiej róży" to cykl czterech sonetów, w którym poeta mówi przede wszystkim o niemożliwym do rozwiązania dylemacie jednoczesności życia i śmierci, dobra i zła, nadziei i rozpaczy, chęci życia i rozlicznych zagrożeń. Ta dwoistość ludzkiego losu jest rozpatrywana poprzez górską przyrodę. Poeta antropomorfizuje naturę, opiera się na takiej stylizacji górskiego pejzażu, w której jest on scenerią odwiecznego ludzkiego grzechu. Róża to symbol miłości, erotyki nawet całego życia i witalności. Odczuwa świat niczym człowiek, jest zmienna, bywa senna, zadumana, tęskniąca ale i nie opuszcza je lęk o swe kruche życie. Limba stanowi w tych sonetach symbol śmierci, martwoty, obracanie sie w nicość, powalonej mocy, jest swoistym memento mori dla kwitnącego krzewu róży. Skała natomiast symbolizuje cos stałego, jakby fundament. Widoczny w wierszu jest impresjonizm, ponieważ krzak dzikiej róży w każdym sonecie jest opisywany o innej porze dnia. W sonecie I jest to świt "Krzak dzikiej róży pąs swój krwawy na plamy szarych złomów ciska". W sonecie II jest to południe "Słońce w niebieskim lśni krysztale"

Sonet III przedstawia wieczór "Czerwonym próchnem libma świeci". W sonecie IV widoczny jest późny wieczór "W seledyn stroją się niebiosy, wilgotna biel wieczornej rosy błyszczy na kwieciu dzikiej róży. "

Podmiot liryczny jest pośredni, ukrywa się za opisem. Symbolem w sonatach jest krzak dzikiej róży, limba, góry.