Św. Rafał archanioł

ŚW. RAFAŁ ARCHANIOŁ
Jest to imię hebrajskie, oznacza tyle, co „Bóg uleczył”. Jest ono związane z przepiękną opowieścią biblijną o Tobiaszu. Anioł Rafał przeprowadza młodego Tobiasza szczęśliwie wśród różnych przygód aż do Persji, gdzie mieszkał krewny rodziny, który od starego Tobiasza (ojca) pożyczył kiedyś znaczną sumę pieniędzy. Doprowadził on Tobiasza nie tylko do celu podróży, ale nakłonił krewnego, że oddał dług, a nawet własna córkę, Sarę oddał za żonę Tobiaszowi. Po szczęśliwym odprowadzeniu Tobiasza do domu anioł wyjawił młodzieńcowi i jego ojcu, kim jest: „Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański” (Tb 12,15).
Ponieważ w początkach chrześcijaństwa zbyt pochopnie oddawano cześć siedmiu archaniołom, wymienianym w apokryfach, synody w Laodycei (361) i w Rzymie (492 i 745) zezwoliły, by tylko otoczyć kultem liturgicznym św. Michała, św. Gabriela i św. Rafała, gdyż tylko o tych archaniołach mamy wyraźne świadectwo w Piśmie Świętym.
Pierwszy ślad kultu św. Rafała na Zachodzie spotykamy w wieku VII w Wenecji, gdzie wystawiono ku czci św. Rafała kościół. W tym samym wieku miasto Kordoba w Hiszpanii ogłosiło jego święto, podobnie jak św. Gabriela. Papież Benedykt XV w roku 1921 rozszerzył je na cały Kościół, wyznaczając na doroczną pamiątkę 24 października.
Św. Rafał doznawał czci jako patron chorych i podróżnych.
W Polsce imię Rafał, kiedyś rzadkie, dzisiaj należy do dość modnych. Wśród zasłużonych nosili je m.in.: o. Rafał z Proszowic († 1534), obserwant, który był czczony w Polsce jako błogosławiony do dekretu papieża Urbana VIII (1634) dzisiaj także czci go lud polski; imię św. Rafała nosił także bł. Rafał Kalinowski († 1907) (w karmelu: o. Rafał od św. Józefa), którego beatyfikował w roku 1983 papież Jan Paweł II. Topografia polska zna 10 miejscowości o tym imieniu.