Przypowieść o tym, że nie szata zdobi człowieka

Nadszedł taki czas, że dwaj bracia wychowani w zamożnej rodzinie musieli podjąć naukę na studiach. Wybrali zupełnie różne kierunki, w dwóch odległych od siebie miastach.

Starszy po pięciu latach powrócił do domu bogatszy o nowe doświadczenia, dzięki którym założył własną firmę i stał się znanym, szanowanym biznesmenem.

Młodszy natomiast wybrał skromniejszy, aczkolwiek ciekawszy styl życia. Dużo podróżował, prowadził prace naukowe i pisał własne książki.

Wreszcie postanowił odwiedzić brata, który wydawał właśnie olbrzymie przyjęcie. Nie przejął się wcale ilością zaparkowanych przed domem samochodów, ani dźwiękami dochodzącymi z ogrodu. Przekonany, że może się czuć jak w domu po prostu wszedł do środka. Ponieważ był niestosownie do okazji ubrany skupił na sobie uwagę niemal wszystkich. Jego przerażony brat nie tracąc czasu na powitanie, dopadł go bez słowa i chciał wyprowadzić. Nie pozwoliła mu na to powszechna ciekawość. Stał jak wryty i rozpaczając nad swoją opinią nie wierzył, że stojący obok niego „biedak” jest jego bratem! Zdołał jedynie wykrztusić: „Miał pan przyjść wczoraj.. Już ktoś inny wyczyścił kominek! Żegnam pana..” Zrobił to jednak na tyle cicho, żeby nie zagłuszyć okrzyku dobiegającego z końca sali: „Czyż to nie ten słynny pisarz, którego praca startuje do nagrody Nobla??” Stwierdzenie to dokonało niemal cudu.
Starszy brat oniemiały z wrażenia wypchnął młodszego na środek i z dumą przedstawiał go znajomym, którzy zachwyceni jego przybyciem dziękowali gospodarzowi za doskonałą niespodziankę.

Wnioski:

Nie należy oceniać ludzi wg ich kieszeni, ani wyglądu ponieważ często jest to myślenie błędne. Są bowiem i tacy, którzy mimo wielkich dokonań chcą pozostać w cieniu gdyż sława np. im nie odpowiada albo nie jest potrzebna.