Hołd złożony wybitnym postaciom w poetyckich obrazach C. K. Norwida.

Norwid to jeden z najoryginalniejszych i najwszechstronniejszych pisarzy i myślicieli polskich u schyłku romantyzmu. Jeśli reprezentantem tzw. pokolenia romantyków, którego młodość przypadła na okres po klęsce powstania listopadowego. Wynikiem tego było to, że poezja jego była bardzo odmienna w stosunku do utworów tej epoki. W kilku swoich utworach C.K. Norwid oddawał hołd wielkim artystom z epoki romantyzmu. Pierwszym takim utworem jest „FORTEPIAN CHOPINA”. Głównym motywem jest ukazanie wielkości muzyki genialnego polskiego kompozytora Fryderyka Chopina. Najbardziej cenne cechy tej muzyki to prostota, doskonałość. W wierszu tym poeta jest pełen podziwu dla twórczości tego kompozytora, zachwyca się nią, ale zadaje również jedno bardzo ważne pytanie: czy człowiek potrafi stworzyć coś doskonałego, dochodzi do wniosku, że nie jest to możliwe, bo na jego pracy zawsze będzie ciążył pewien „brak”, uważa, że jedyną doskonałością jest natura i jej stwórca, a człowiek może jedynie podejmować próby przybliżenia się do tej doskonałości.

Norwid kład główny nacisk na problemy jednostkowe w historii, nie godził się na romantyczną wizję poświęcenia dla narodu i kwestionował podporządkowanie człowieka racjom nadrzędnym. W utworze „COŚ TY ATENOM ZROBIŁ SOKRATESIE”, poeta wspomina wielkich ludzi za życia nie docenionych – SOKRATESA skazanego przez Atenę na śmierć, DANTE – wygnanego z Francji, Kolumba, który zmarł w niełasce, NAPOLEINA, KOŚCIUSZKO. Świat zrozumiał wielkość tych ludzi dopiero po ich śmierci. W kolejnym utworze „KLASKANIE MAJĄC OBRZĘKŁE PRAWICE”, autor przedstawia swój osobisty stosunek do twórczości jego wielkich poprzedników ( Mickiewicza, Krasińskiego ). Krytycznie ocenia ich twórczość, romantyczne idee nie mające potwierdzenia w czynach. Odcina się od wcześniejszej twórczości romantycznej, przejmuje z niej jedynie uczucia patriotyczne. Wiersz „BEMA PAMIĘCI ŻAŁOBNY RAPSOD”. Według Norwida pamięć o Bemie ma rozbudować w ludzkości ideę wolności i chęć walki o niepodległość. Wiersz ten jest hołdem złożonym zmarłemu, który był uczestnikiem walki o wyzwolenie narodu spod tyrani. Korowód pogrzebny w końcowej wizji poety zmienia się w triumfalny pochód postępowych sił ludzkości.