Bangkok

BANGKOK, Krung Thep, stol., gł. miasto i port Tajlandii. - 5,9 mln mieszk. (zespół miejski, 1990). Położony na deltowej równinie rz. Menam, ok. 40 km od jej ujścia do Zat. Tajlandzkiej. Ośrodek miejski od XVI w., od 1782 stol. kraju. Największe miasto Płw. Indochińskiego; wielobranżowy i gł. ośr. przem. kraju: przemysł spoż. (łuszczarnie ryżu, olejarnie, przetwórnie owoców, ryb), włók., drzewny (ok. 2/5 tartaków Tajlandii), maszyn. (m.in. montownie samochodów, lekkich samolotów), elektrotechn. (produkcja telewizorów na licencji jap.), hutn., stocznia rybacka i remontowo-bud., rafineria ropy naft.; wielki ośr. rzemiosła (wyroby z jedwabiu, kości słoniowej, biżuteria); gł. port handl. kraju obsługujący 80% eksportu - gł. ryż, drewno - i 90% importu; węzeł drogowy i kol.; międzynar. port lotn.; siedziba krajowych i zagr. banków; 6 uniw. (zał. 1916, 1933, 1943, 1943, 1951, 1971), politechn. (zał. 1959 przez SEATO); Biblioteka Nar., Muzeum Nar.; ośr. turystyczny. Bangkok cechuje chaotyczna zabudowa, liczne kanały stanowią arterie komunik. i miejsce zamieszkania części mieszkańców żyjących na stałe w łodziach; wiele kanałów po zasypaniu zamieniono w nowocz. ulice; w centrum dzielnice wybitnie handl. (chiń.) i przem., w pd. części - ekskluzywne rezydencje. Liczne zabytki: rezydencja król. Mahaprasad (XVIII-XIX w.) - zespół drewn. budynków, pokryty złotą i lustrzaną mozaiką, wielobarwnymi płytkami z kamieni półszlachetnych, z bogato zdobionymi wnętrzami; wiele świątyń buddyjskich (XVIII-XIX w.) otoczonych polichromowanymi posągami bóstw i demonów.