Analiza porównawcza Achillesa i Hektora podczas walki pod Troją.

Achilles i Hektor to dwóch słynnych wojowników, znanych z „Iliady”, czyli słynnego eposu stworzonego przez Homera w VIII w. p.n.e. Walczyli przeciwko sobie, pierwszy po stronie Greków, zaś drugi Trojan. Ich bohaterstwo i heroizm znane były we wszystkich państwach starożytnych, a pojedynek należał do najważniejszych wydarzeń podczas dziesięcioletniej wojny trojańskiej.
Achilles był synem Peleusa oraz nimfy morskiej Tetydy. Matka starała się zapewnić mu nieśmiertelność, dlatego niedługo po narodzeniu zanurzyła go w Styksie. Jedynym jego czułym punktem była pięta narażona na śmiertelne ciosy, za którą trzymała go boginka podczas kąpieli. Dziewczęce oblicze herosa, okolone złotymi lokami, kontrastowało z męskim, silnym ciałem. Hektor był śmiertelnikiem należącym do królewskiego rodu panującego nad Troją oraz najstarszym synem Hekabe i Priama. Miał kochającą rodzinę: Andromachę i Astyanaksa. Posiadał ciało atletycznej budowy i ostre, męskie rysy twarzy.
Achilles odmówił udziału w wojnie trojańskiej, albowiem obraził się na króla Agamemnona, który zabrał mu brankę wojenną, Bryzejdę. Trojanie uzyskali w ten sposób przewagę w potyczkach toczących się pod murami miasta. Patrokles, przyjaciel herosa, chcąc dodać Grekom otuchy, założył jego zbroję i ruszył do starcia z Hektorem. Przegrał ją, a pogrążony w żałobie Achilles odrzucił wszelkie spory i postanowił krwawo się zemścić. Syn króla chcąc odwlec pojedynek, okrążył trzykrotnie mury Troi, ale w końcu postanowił stawić czoło przeciwnikowi. Po ciężkiej i niesprawiedliwej walce Grek zadał śmiertelny cios w szyję, jednak nie nasycił się porażką Hektora i na oczach jego rodziców wlókł zwłoki przywiązane do rydwanu przy granicach grodu.
Pomimo swego królewskiego pochodzenia, Hektor był skromnym i niepewnym swoich umiejętności wojownikiem. Bał się śmierci, ale dla dobra i ochrony ojczyzny opanował swój lęk przed dużo silniejszym i wytrwalszym Achillesem. Został wychowany według kodeksu rycerskiego, dlatego wiedział, iż może liczyć jedynie na własną siłę, sprawność i męstwo. Deklarował przed walką dotrzymanie umowy o niepohańbieniu ciała przegranego, co świadczy o szlachetności, prawości oraz lojalności mężczyzny.
Heros był całkowitym jego przeciwieństwem. Nie zgodził się na warunki porozumienia i zbezcześcił umarłego. Jego pycha, zarozumiałość i pewność siebie wyraża się w przekonaniu o ogromie posiadanej siły i przyszłej wygranej. Achilles należał do osób egoistycznych, gdyż cenił ponad wszystko wartości partykularne. W pewnym stopniu to właśnie z tego powodu zginął Patrokles. Grek pozwalał sobie na niepohamowanie w gniewie, porywczość, wybuchowość i na postępowanie nieetyczne. Cechy te nie stawiają go w dobrym świetle, jako żołnierza. W walce wykorzystał pomoc wszechmocnych bogów, czym zapewnił sobie zwycięstwo nad Hektorem. Z drugiej strony był zdolny do gorących, ludzkich uczuć. Współczuł cierpiącym rodzicom przeciwnika, dlatego oddał jego zwłoki Priamowi, ale też czuł wszechogarniający smutek po śmierci przyjaciela.
Achilles i Hektor pomimo wielu dzielących ich aspektów, w wielu przypadkach są do siebie podobni. Obaj pragną pozostać w pamięci potomnych, jako niepokonany i ten, który stanął do walki z góry wiedząc, iż przegra. Bohaterowie uznawani są za osoby gotowe do poświęcenia się w imię wyższych idei. Dbali o swój honor i znali tragiczne przeznaczenie, jednak nie uciekli od niego. Należeli także do grona wspaniałych żołnierzy i patriotycznych obywateli.
Nie zważając na dzielące i łączące tych dwóch bohaterów cechy, można powiedzieć, iż są oni jednymi z najważniejszych postaci w starożytności. Po pierwsze świadczy o tym to, iż słynnymi pozostali do czasów obecnych, a po drugie wiele innych osób pragnęło się do nich upodobnić. Przykładem jest tu Aleksander Wielki, dla którego mężność i heroiczność Achillesa była wzorem do naśladowania. Trudno jest określić, który z przedstawionych wojowników jest lepszy lub gorszy, ale na podstawie „Iliady” mogę stwierdzić, iż Hektor był bardziej pozytywną postacią z powodu swej dobroci, chociaż Grek nadrabiał to niesamowitą odwagą i walecznością.