Bronioznawstwo

Bronioznawstwo to nauka pomocnicza historii a także archeologii zajmująca się badaniem broni i uzbrojenia na przestrzeni dziejów i epok.

Przedmiotem badań bronioznawstwa jest broń- uzbrojenie . Są to narzędzia i środki walki służące do rażenia przeciwnika w obronie własnej lub w ataku oraz do ochrony przed rażeniem . Do sporządzenia broni służyły początkowo naturalne materiały występujące w przyrodzie- drewno, kamień, kość, a do osłony ciała – gruba skóra. Rozwój metalurgii i techniki wpływał na doskonalenie materiału z którego wykonywano broń. Kolejnym ważnym etapem było skonstruowanie na przełomie XIII i XIV wieku w Europie broni palnej, strzelającej pociskami miotanymi siłą wybuchową czarnego prochu. Do dawnych typów ręcznej broni palnej należą piszczele, samopały, hakownice, arkebuzy, bandolety i pistolety. Od połowy XIX wieku rozpoczął się szybki rozwój broni palnej. Pojawiła się broń maszynowa. W wieku XX nastąpił ogromny rozwój przemysłu zbrojeniowego. I wojna światowa 1914-1918 a potem II wojna światowa była były wojnami milionowych armii wyposażonych w coraz to doskonalsze uzbrojenie. Powstała broń pancerna , lotnictwo, broń chemiczna, a następnie broń rakietowa i broń jądrowa.
W zależności od cech konstrukcyjnych i sposobu użytkowania broń dzieli się na :
1. Broń biała:
* Broń obuchowa
* Broń drzewcowa
* Broń sieczna

2. Broń miotająca:
* Broń neurobalistyczna
* Broń balistyczna
* Broń pirobalistyczna

3. Broń palna
* Broń lufowa
* Broń rakietowa


Metody badań:
• opisowa- przeglądowy opis budowy, parametrów i zastosowania różnego rodzaju broni na przestrzeni dziejów historycznych ;
• analityczna- odpowiedź na pytanie jak postęp technologiczny zastosowywano w produkcji uzbrojenia ;
• statystyczna-określenie stanu liczbowego uzbrojenia w badanym czasie i na określonym terytorium ;


Bibliografia:
1. Czerwiński A., Dudek L., Szabla żołnierza polskiego XIX i XX wieku w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Wrocław 1988.
2. Dęga Cz., Środki walki wojsk lądowych, Warszawa 1986.
3. Gradowski M., Żygulski Z., Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa 2000.
4. Hogg J., Broń strzelecka, Warszawa 1996.
5. Jurga R., Machiny wojenne, Kraków 1995.
6. Kajetanowicz J., Bojowe wozy piechoty, Warszawa 1995.
7. Karaszewski B., Partyzancka broń. O uzbrojeniu w Batalionach Chłopskich, Warszawa 1980.
8. Konstankiewicz A., Broń strzelecka Wojska Polskiego 1918- 1939, Warszawa 1986.
9. Kruczek J., Produkcja broni i oporządzenia jeździeckiego na ziemi pszczyńskiej od XVII do poł. XIX w., Pszczyna 1983.
10. Kwaśniewicz W., 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym, Warszawa 1981.
11. Kwaśniewicz W., Leksykon broni białej i miotającej, Warszawa 2003.
12. Maciejewski M., Broń palna wojsk polskich 1797-1831, Wrocław 1980
13. Maciejewski M., Broń strzelecka wojsk polskich w latach 1717- 1945, Szczecin 1991.
14. Nadolski A., Broń biała, Wrocław 1974.
15. Pankowski Z., Uzbrojenie wozów bojowych, Warszawa 1987.
16. Satora K., Produkcja uzbrojenia w polskim ruchu oporu 1939-1945, Warszawa 1985.
17. Szubański R., Polska broń pancerna 1939, Warszawa 1939.
18. Witkowski I., Lekkie i średnie opancerzone wozy bojowe, Warszawa 1993.
19. Zachuta L., Kordziki w II Rzeczypospolitej, Warszawa 1993.
20. Zachuta L., Szabeltasy: z historii oporządzenia b