Jan Korczak

Jan Korczak naprawdę nazywał się Henryk Goldszmit, urodził się w Warszawie w 1878r, a zmarł w 1942r. Jego ojciec Józef Goldszmit był z zawodu adwokatem. Pan Józef zaniedbał formalności metrykalne swojego syna i z teko powody nie da się ustalić w którym roku dokładnie się urodził. Jego pradziadek był szklarzem, zaś dziadek Herszt Goldszmit lekarzem w Hrubieszowie.
W latach 1886-1897 uczęszczał do szkoły porządkowej Augustyna Szymury, szkoła ta znajdowała się przy ulicy Freta, a następnie do gimnazjum na Warszawskiej Pradze. Gdy miał 15lat zanotował w swym pamiętniku te słowa ,,Padłem w szaleństwo, furię czytania. Świat mi zniknął sprzed oczu, tylko książka istniała...,,. Po śmierci ojca udzielał korepetycji bo musiał zarabiać na utrzymanie rodziny, ponieważ żył i dorastał w trudnych warunkach materialnych.
W 1898 rozpoczął studia na wydziale lekarskim w Uniwersytecie Cesarskim. Latem 1899 roku przebywał w Szwajcarii, aby bliżej poznać działalność i twórczość pedagogiczną Pestalozziego. Będąc tam interesował się szpitalami dla dzieci, oraz bezpłatnymi czytelniami z książkami dla dzieci i młodzieży. W roku 1905 otrzymał swój pierwszy dyplom lekarza. Udało mu się to dzięki wysłuchaniu pięcioletniego kursu medycyny.
W 1905 roku jako lekarz brał udział w wojnie między Rosją, a Japonią. Za swą służbę awansował do stopnia majora. Od 1903 roku do 1912 pracował jako pediatra w szpitalu dla dzieci im. Bergsonów i Baumanów. Korczak jako lekarz miejscowy korzystał ze służbowego mieszkania na terenie szpitala. Jego pęsja wynosiła 200 rubli rocznie- w czterech ratach.
Ofiarnie spełniał swe obowiązki jako lekarz, a także w życiu codziennym. Nie unikał proletariackich części miasta. Od ubogich pacjentów nie pobierał wynagrodzenia, zaś od zamożnych nie wahał się zarządzać bajońskich honorariów. Współpracował z Samuelem Goldmanem, z którym podjął działalność społeczną.
W przeciągu całego roku 1907 doszkalał się w Berlinie, aby podnieść swoje kwalifikacje. Słuchał wykładów za które sam płacił i uczęszczał na praktyki w klinikach dziecięcych oraz analizował specjalistyczne zakłady wychowawcze.
W 1911 roku podjął decyzje, że nie założy rodziny. Przyczyną tego pył światopogląd o nieposiadaniu tak zwanych prywatnych dzieci, ponieważ wszystkie dzieci które leczył lub wychowywał uważał za własne. Altruistyczne przekonanie nie pozwoliło by mu na specjalne traktowanie i wyróżnianie małej grupki podopiecznych. Jego późniejsza działalność potwierdziła te przypuszczenia. Nie uważał rodziny za najważniejsze ogniwo więzi społecznej. Z drugiej strony mógł być uważany za ojca ponad 200 sierot, które wychowywał w sierocińcu, a także kilku set które opuściły Dom Sierot.
Twierdził, że miejsce dziecka było w grupie rówieśników, a nie w zaciszu domowym.
Dążył do tego, by ścierali swe wcześniejsze przekonania i raczkujące poglądy, podlegali procesowi socjalizacji i przygotowali się do życia dorosłego, które nie było choć w części podobne do zakątka domowego. Starał się zapewnić swym dziecią beztroskie (co nie znaczy brak obowiązków) i toczące się prostą i niewyszukaną ścieżką - dzieciństwo. Nie rzucał im żadnych limitów. Traktował je poważnie mimo dużej różnicy wiekowej.
Korczak uważał, że dziecko powinno samo rozumieć i emocjonalnie przeżyć daną sytuacje.
Pomiędzy 1814-1818 roku był ordynatorem w szpitalu dywizyjnym na froncie Ukraińskim. Następnie został odwołany do pracy lekarskiej w przytułkach dla dzieci Ukraińskich pod Kijowem. Pracował na krótki okres w domu wychowawczym dla chłopców Polskich w miejscowości Kijów za prowadzeniem Martyny Rogowskiej. W roku 1918 wrócił do Warszawy i czasowo pełnił służbę lekarską w szpitalu epizodycznym w miejscowości Łódź.

W 1819 roku brał udział w konkursie literackim ogłoszony przez gazetę Kurier Warszawski. Korczak wysłał czteroaktowy dramat pt.:,,Którędy?,,
W lutym 1900 po innym imieniem: Henryk zaczął współprace z tygodnikiem Kolce jako współautor pisanej sensacyjnej powieści pt.; Lokaj. Spełniła się przepowiednia jego nauczyciela z Warszawskiego gimnazjum, który rzekł podczas nakrycia chłopca na czytaniu książki podczas lekcji, że będzie pisał do nic nie znaczących gazet- trzy grosze za wiersz.
W 1901 roku ukazała się powieść Janusza Korczaka pl.: ,,Dzieci ulicy,, najpierw można było ją czytać w czytelniach dla wszystkich, a później w wydaniu książkowym. Od 1903 do 1905 roku był felietonistą w tygodniku pt.: ,,Głos,,. Korczak wydał także wiele innych powieści książkowych. W 1906 roku założył i prowadził pismo pt.: ,,Mały przegląd,,. Pismo to było co tygodniowym dodatkiem do czasopisma pt.:,,Nasz przegląd,,.
W grudniu 1866 został aresztowany za działalność w czytelniach Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. Należał do szesnasto osobowej grupy, która była powołana, aby połączyć ludzi innych ras i religii, aby żyli w zgodzie i szacunku do drugiego człowieka.
Jan w wieku trzydziestu lat wyprał się w podróż do Palestyny. Myślał poważnie o opuszczeniu Polski. Jedną z tych powodów była segregacja ras między innymi na uczelniach, wzorem zachodniego sąsiada, oraz nacjonalizm, który dla socjalisty, jakim Korczak był, nie stwarzał dobrego klimatu do prac pedagogicznych.

Rankiem 5 lub 6 sierpnia 1942 obszar Małego Getta został otoczony przez oddziały SS,
oraz przez żołnierzy z Ukrainy i Łotwy, którzy słynęli między innymi z tortur, agresji i morderstw. Według pamiętnika prowadzonego przez Jana Korczaka wiemy, że pochód wyruszył przed Resursy Kupieckie przy ulicy Śliskiej 9.
Korczak prowadził pochód swoich dzieci bez kapelusza w wysokich butach wojskowych i mundurze trzymając dwoje z nich za rękę
Jan w czasie wojny nosił polski mundur. Ostatnie trzy miesiące swojego życia spędził w Getcie Warszawskim, gdzie w ostatnich chwilach tworzył pamiętnik, który został opublikowany w Warszawie 1958 roku.

Pisanie rozpoczął 1939 roku. Nie notował ponad dwa lata, kiedy całą jego energie wyczerpywała opieka nad dziećmi w Domie Sierot. W tym czasie przychodziło mu na myśl popełnienie samobójstwa ( myślał nad bardziej humanitarną śmiercią niż śmierć w komoże gazowej ) dla paroletnich dzieci i ludzi starszych cierpiących z głodu. Rozważał czy eutanazja noworodków nie skróciła by ich powolnej agonii, związanej z drastycznym brakiem żywność.
Jego ostatni zapisek w Dzienniku datuje się na 5 lub 6 sierpnia, 1942 i dotyczy roślin,
które doktor hodował. Autor zastanawiał się czy dobrym celem dla niemieckiego wartownika jest jego głowa.
Zginą wraz z wychowankami- wywieziony w wagonie bydlęcym, wywiezionym z Getta w początku sierpnia 1942 roku.

Obecnie istnieją cztery pomniki tego wspaniałego człowieka. W roku 2006, pierwszego czerwca odsłonięto pomnik Janusza Korczaka, stoi on przy pałacu Kultury i Nauki. Pomnik doktora z dziećmi znajduje się także przy ulicy Jaktorowskiej 6 ( dawniej Krochmalna 92).
Znajduje on się przed Domem Sierot założonym przez Janusza Korczaka w Warszawie.
Kolejny znajduje się na cmętarzu żydowskim ponieważ Korczak był żydem.