Sztuka i artyści w "Weselu" Wyspiańskiego.

„Wesele” Stanisława Wyspiańskiego to dramat o wysokich walorach estetycznych. Autor z łatwością tworzy rzeczywistość poetycką pełną niejasności, posługując się symbolizmem, metaforyką i wizjonerstwem. Przeplata elementy realistyczne i fantastyczne, nawiązując do utworów romantycznych, takich jak „Dziady” Adama Mickiewicza. Te dwa dramaty łączy także charakter narodowowyzwoleńczy.

Za najlepszego przedstawiciela artystów w „Weselu” możemy uznać Poetę. Stworzono go w oparciu o postać Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Artyści, których reprezentuje Poeta zostali osądzeni jako ci, którzy działają ze szkodą dla narodu. Ich twórczość zabija nadzieję, zniechęca. Nie służy dobru, walce ani życiu. Nie podnosi ducha narodu. Rycerz mówi: „Wiesz ty, czym ty mogłeś być? (…) Zwiastun!!”, zauważając w ten sposób wielkość i ważność artystów, którzy mogli obudzić ducha w narodzie, tak jak starali się to robić romantycy. Jednakże współcześni artyści woleli narzekać, więc nie spełnili swojej roli – nie pisali „ku pokrzepieniu serc”. Poeci nie doceniają swoich rodaków: „tak by się nam serce śmiało do ogromnych, wielkich rzeczy, a tu pospolitość skrzeczy, a tu pospolitość tłoczy, włazi w usta, uszy, oczy”.

Mamy też nawiązanie do jednego z wierszy Kazimierza Przerwy-Tetmajera „Evviva l’arte”, gdzie podmiot liryczny wychwala sztukę (już sam tytuł na to wskazuje), twierdząc równocześnie, że życie ludzkie nic nie warte w porównaniu do sztuki, jej wielkości i wiecznego trwania. Wyspiański w dramacie krytykuje tę postawę artystów: „Ha! Trza znosić Fata, Los, konsekwentnie próżny trzos”, sygnalizuje błędność założenia, że sztuka jest najważniejsza.

Inny przedstawiciel artystów to Pan Młody (Lucjan Rydel). W jego przypadku dopatrujemy się prześmiewczego podejścia do chłopomanii. Pan Młody nie ma pojęcia o życiu na wsi, lecz to nie przeszkadza mu w fascynacji wsią.

Gdyby z kolei przyjrzeć się bliżej ogólnemu pojęciu sztuki w „Weselu” to z łatwością zauważamy nawiązane do sztuki ludowej, a co za tym idzie, do romantyzmu. Co więcej autor dokonał syntezy sztuki, tzn. połączył elementy słowa, dźwięku, światła, słuchu i scenografii.

Na podstawie powyższych zdań można wywnioskować, że autor wiele uwagi poświęca artystom. Dokonuje nawet indywidualizacji ich języka. Zauważa, że ludzie jemu współcześni zachłysnęli się patriotycznymi frazesami, pustymi słowami, cieszą się pozornym brataniem się stanów. „Wesele” to komedia pozorów o smutnym finale. Na szczęście poruszyła serca tamtejszych widzów i porusza serca czytelników do dziś. Warto więc było wkroczyć na cienki lód i scharakteryzować artystów, mimo oburzenia i kontrowersji jakie ten dramat wzbudził.