Atrakcyjność pojezierzy

Pojezierza Polskie w skrócie

POMORSKIE POJEZIERZE, ogólna nazwa Pojezierzy Południowo-bałtyckich, między Odrą na zach. a Pasłęką na wsch.; wyróżnia się: Pojezierze zachodnio-pomorskie , wschodnio-pomorskie i południowo-pomorskie

BAŁTYCKIE, POJEZIERZA, nazwa obejmująca pojezierza nadbałtyckie: Południowo-bałtyckie i Wschodnio-bałtyckie, w Niemczech, Polsce, na Białorusi, Litwie, Łotwie i w Estonii; rzeźba młodo-glacjalna związana ze zlodowaceniem bałtyckim; ciągi moren czołowych, równiny moreny dennej, miejscami pagórkowatej (wys. maks. 329 m — Wieżyca), rozległe powierzchnie sandrowe, liczne jeziora (największe — Pejpus, w Polsce — Śniardwy); lasy (gł. sosnowe), wrzosowiska, torfowiska.

DRAWSKIE, POJEZIERZE, środk. część Pojezierza Zachodniopomorskiego, między Drawskiem Pomorskim i jez. Lubie na pd.-zach. a górnym biegiem Parsęty na pn.-wsch.; wys. 150–200 m, maks. — 222 m (Wola Góra k. Połczyna-Zdroju); P.D. przecinają głębokie rynny polodowcowe, wypełnione wodami licznych jezior (największe — Drawsko); przez pojezierze przebiegają równoleżnikowo moreny czołowe fazy pomor. (zlodowacenie bałtyckie); na pd. od nich rozciągają się równiny sandrowe, porośnięte lasami sosnowymi; w środk. części P.D. leży Drawski Park Krajobrazowy, w którego granicach utworzono 5 rezerwatów (w tym przyrody nieożywionej Brunatna Gleba); region turyst.-wypoczynkowy; większe m.: Złocieniec, Drawsko Pomorskie, Połczyn-Zdrój (uzdrowisko), Czaplinek, Barwice.

WIELKOPOLSKIE, POJEZIERZE, pd. część Pojezierzy Południowo-bałtyckich, położona na wsch. od Bruzdy Zbąszyńskiej, między pradolinami Toruńsko-Eberswaldzką na pn. i Warciańsko-Odrzańską na pd.; pasma wzgórz morenowych — wys. do 192 m (Gontyniec w pobliżu Chodzieży), związane z fazą pozn. zlodowacenia bałtyckiego; ok. 1000 jezior, największe — Gopło; małe opady (450–500 mm), ciepłe lato; występuje deficyt wodny; tereny roln.; przełom Warty pod Poznaniem i rynna jezior goplańskich dzieli P.W. na 3 wysoczyzny jeziorne — pojezierza: Poznańskie, Gnieźnieńskie, Kujawskie; ponadto wyróżnia się: Poznański Przełom Warty, Pojezierze Chodzieskie i równiny — Inowrocławską i Wrzesińską; gł. m. — Poznań.


ZACHODNIOPOMORSKIE, POJEZIERZE, pn. część Pojezierzy Południowo-bałtyckich ciągnąca się stosunkowo wąskim, krętym pasem, między doliną Odry na zach. a Pojezierzem Kaszubskim na wsch.; dł. ok. 350 km, szer. 12–60 km; na pn. przylega do pasa pobrzeży Szczecińskiego i Koszalińskiego, na pd. — do Pojezierza Południowo-pomorskiego; wzgórza morenowe P.Z. mają ogólny kierunek pd.-zach.–pn.-wsch. i przebiegają mniej więcej równolegle do wybrzeży M. Bałtyckiego; ich wysokości bezwzględne rosną ku północnemu wsch. i w okolicach Bytowa osiągają ponad 250 m (Siemierzycka Góra, 256 m); pojezierze należy do dorzecza Odry (Płonia, Ina, Drawa, Gwda) i bezpośredniego zlewiska M. Bałtyckiego (Rega, Parsęta, Grabowa, Wieprza, Słupia, Łupawa i Łeba); przeważają jeziora typu rynnowo-wytopiskowego; P.Z. dzieli się na mniejsze regiony: pojezierza Myśliborskie, Choszczeńskie, Ińskie, Drawskie i Bytowskie oraz wysoczyzny Polanowską i Łobeską; region turyst. i wypoczynkowy; ośr. uzdrowiskowy Połczyn-Zdrój.

MAZURSKIE, POJEZIERZE, zach. część Pojezierzy Wschodnio-bałtyckich, między Pasłęką na zach. a Rospudą na wsch.; obejmuje ciągi moren czołowych 3 gł. faz zlodowacenia bałtyckiego; rzeźba b. urozmaicona; łańcuchy wzgórz morenowych (kulminacja na Wzgórzach Szeskich, 309 m), zagłębienia bezodpływowe, kemy, ozy, w pd. części pola sandrowe; liczne jeziora (zajmują ok. 7% powierzchni Pojezierza Mazurskiego), m.in. 2 największe w Polsce — Śniardwy i Mamry oraz Niegocin, Nidzkie, Roś, Tałty; rzeki wypływające z Pojezierza Mazurskiego należą do dorzeczy Narwi (Omulew, Rozoga, Szkwa, Pisa, Ełk) i Pregoły (Łyna z Guberem, Węgorapa); klimat Pojezierza Mazurskiego cechują: stosunkowo długie i mroźne zimy, krótki okres wegetacyjny (180–190 dni), duże zróżnicowanie regionalne związane z wysokością n.p.m. oraz skupieniem powierzchni wodnych i leśnych (np. roczna suma opadów waha się od 550 mm do 700 mm); lasy iglaste (gł. sosna i świerk), liczne torfowiska z reliktami roślinności tundrowej; w okolicach jez. Śniardwy utworzono Mazurski Park Krajobrazowy; region turyst.-wypoczynkowy i sportów wodnych; gł. m.: Olsztyn, Giżycko, Ełk, Szczytno, Kętrzyn, Węgorzewo. W obrębie Pojezierza Mazurskiego wyróżnia się 7 jednostek fizycznogeogr.: pojezierza — Olsztyńskie, Mrągowskie i Ełckie, krainy — Wielkich Jezior Mazurskich i Węgorapy oraz Równinę Mazurską i Wzgórza Szeskie.

CHEŁMIŃSKO-DOBRZYŃSKIE, POJEZIERZE, najdalej na wsch. wysunięta część Pojezierzy Południowo-bałtyckich, położone na pr. brzegu Wisły, po obu stronach jej dopływu — Drwęcy; wys. 90–150 m, maks. 312 m (Dylewska Góra); liczne wzgórza moreny czołowej tworzące ciągi o przebiegu SW–NE, także inne formy polodowcowe: ozy, kemy, drumliny (k. Zbójna), równiny sandrowe (na wsch.); niezbyt liczne jeziora, na pn. od Brodnicy większe zgrupowanie jezior rynnowych.