Aby ludzie mogli normalnie żyć i rozwijać się, niezbędni są inni ludzie – zauważył to już Arystoteles, grecki filozof. Powiadał on, że „człowiek jest z natury istotą społeczną”, a społeczeństwo to coś, co ma pierwszeństwo przed jednostką.
Arystoteles nie był z pewnością pierwszym, który zauważył, jak wyglądają podstawowe zasady funkcjonowania społecznego oraz zależność między jednostką a społeczeństwem.
Dlaczego mówi się, że człowiek jest istotą społeczną? Prawdopodobnie dlatego,że nasze ludzkie życie jest w dużym stopniu uzależnione od innych. Rodzimy się jako tabula rasa i nie bylibyśmy w stanie funkcjonować od razu jako samodzielne istoty. Rodzice, opiekując się nami, zapewniają nam zaspokojenie potrzeb fizjologicznych,poczucie bezpieczeństwa i zaspokojenie potrzeb wyższych. Bez tej opieki nie moglibyśmy stać się pełnowartościowymi członkami społeczności. Poddajemy się socjalizacji, czyli procesowi społecznego uczenia i dzięki temu stajemy się istotami zdolnymi do samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie. Przez całe nasze życie bierzemy czynny udział w życiu społecznym: zaczynamy w przedszkolu czy żłobku, potem nawiązujemy kontakty w szkole podstawowej, gimnazjalnej i średniej. Jako pełnoprawni obywatele mamy możliwość uczestniczenia w życiu społecznym naszego kraju choćby poprzez uczestnictwo w wyborach. Jednocześnie utrzymujemy bliskie kontakty z innymi ludźmi; początkowo są to najbliżsi, z którymi jesteśmy spokrewnieni, potem w naszym życiu pojawiają się coraz to nowi ludzie, których przedtem nie znaliśmy. Niektórzy z nich zostają naszymi przyjaciółmi,a inni kolegami, znajomymi.