Piotr I Wielki

Powołany na tron w 1682 razem ze starszym bratem Iwanem. Do czasu uzyskania pełnoletności regencję sprawowała przyrodnia siostra, Zofia. Od młodości interesował się techniką, inżynierią i wojskowością. W 1689 siłą przejął władzę z rąk Zofii. W 1696 zdobył twierdzę turecką Azow. W latach 1697–98 odbył podróż po krajach Europy Zachodniej. Dążył do zdobycia portów nad Morzem Czarnym i Bałtykiem oraz unowocześnienia Rosji.W wyniku wojny północnej 1700–21 zdobył m.in. Inflanty i Estonię. W 1703 rozpoczął budowę Petersburga, który stał się nową stolicą państwa. Ingerował w sprawy Polski, m.in. na sejmie niemym w 1717.W 1721 przyjął tytuł imperatora (cesarza) Wszechrusi, jego państwo stało się mocarstwem europejskim. Zdobył Baku w wojnie z Persją 1722–23.W polityce wewnętrznej dokonał ważnych reform społecznych, gospodarczych, administracyjnych. W miejsce Dumy bojarskiej powołał Senat, podporządkował Cerkiew, kraj podzielił na gubernie, wprowadził samorządy miejskie. Zbudował nowoczesną armię i flotę morską, rozwijał manufaktury, stocznie, wspierał handel zagraniczny. Unowocześnił kalendarz i pismo,nakazał bojarom golenie bród i noszenie zachodnich strojów. Utrwalił samowładztwo, brutalnie tłumiąc przejawy niezadowolenia poddanych.

Strata czasu jest – podobnie do śmierci – nieodwracalna.
Piotr I Wielki