Wojaczek Rafał

Poeta współczesny. Buntownik, skandalista. Studiował polonistykę, lecz studiów nie ukończył. Debiutował w 1965 w miesięczniku „Poezja”. Jest autorem czterech zbiorów wierszy. Dwa z nich – Sezon (1969), Inna bajka (1970) – ukazały się za jego życia, dwa kolejne – Którego nie było (1972) oraz Nie skończona krucjata (1972) – po śmierci. Zachowywał się kontrowersyjnie. Był pobudliwy i rozemocjonowany. Leczył się w szpitalu psychiatrycznym. Trafił do więzienia za zakłócanie spokoju publicznego. Czuł się osaczony fizjologią i biologią, nieprzystosowany do życia w społeczeństwie. Pisał o śmierci, poczuciu zagrożenia, wyobcowaniu. Tworzył wiersze, które emanowały bezpośredniością obrazu, wulgarnością, brzydotą. Wyrażał w nich erotyczną fascynację kobiecością, bunt przeciwko obłudzie, własne lęki i niepokoje. Posługiwał się słownictwem z zakresu fizjologii i erotyki, ale jego wiersze nacechowane są także liryzmem. Zmarł śmiercią samobójczą. Uprawiał także prozę i pisał dziennik. Jego twórczość zaliczana jest do nurtu katastroficznego, a on sam zyskał miano poety przeklętego.