Gajcy Tadeusz

Poeta pokolenia „roku dwudziestego”, dla którego najważniejszym doświadczeniem pokoleniowym była wojna; krytyk i dramatopisarz. Tadeusz Gajcy urodził się w rodzinie robotniczej w Warszawie. Uczęszczał do gimnazjum ojców marianów, ale maturę zdał w 1941 na tajnych kompletach. Podczas studiów na tajnym uniwersytecie związał się z konspiracyjną prawicową organizacją Konfederacja Narodu i wraz z przyjaciółmi współtworzył pismo „Sztuka i Naród”. Właśnie na jego łamach debiutował w 1942 wierszem Wczorajszemu. Tadeusz Gajcy należał do Armii Krajowej. Podobnie jak Baczyński, zginął przedwcześnie, walcząc w powstaniu warszawskim – miał zaledwie22 lata. W utworach, w których Gajcy operuje poetyką snu, a świat realny stapia się z baśniowym, dominuje obsesja śmierci i wizja nadchodzącej katastrofy. Jego poetyka, pełna symboli, jest porównywana ze stylem Norwida. Najważniejsze utwory Gajcego to m.in. tom wierszy Grom powszedni (1944), dramat Homer i Orchidea, groteskowe widowisko Misterium niedzielne (1943) oraz poematy: Z dna, Widma (1943), Do potomnego.