Berent Wacław

Jeden z najważniejszych powieściopisarzy I poł. XX w., tłumacz, eseista, którego twórczość przypadła na epokę Młodej Polski i dwudziestolecie międzywojenne. Urodził się w zamożnej rodzinie mieszczańskiej, studiował nauki przyrodnicze w Monachium, a w Zurychu uzyskał doktorat z ichtiologii. Mieszkał w Warszawie, ale sporo podróżował po Europie i poznawał środowiska artystyczne. Współpracował z różnymi czasopismami, m.in. z propagującą modernizm literacko artystyczną „Chimerą”. Debiutował opublikowanym na łamach prasy opowiadaniem Nauczyciel (1894). Kolejne utwory to: Przy niedzieli (1896), Fachowiec (1895) – realistyczna powieść o tematyce współczesnej, oraz Próchno (1903) – utwór krytykujący dekadenckie postawy cyganerii artystycznej. Berent, zafascynowany filozofią Nietzschego, napisał Źródła i ujścia nietzscheanizmu (1906). W wydanej w 1912 Oziminie analizował bierność inteligencji wobec rewolucji. Potem sięgnął po tematykę historyczną, osadzając akcję np. w epoce renesansu (Żywe kamienie; 1918) czy w okresie powstania listopadowego (Zmierzch bogów; 1939). Jego powieści cechowały eksperymenty formalne oraz oryginalny, poetycki język.