Miedź reaguje z tlenem z powietrza, tworząc czerwony tlenek miedzi(I).
Po podgrzaniu tworzy się czarny tlenek miedzi(II):
Tlenek miedzi(I) otrzymuje się również przez redukcję tlenku miedzi(II).
Tlenek miedzi(II) ma właściwości amfoteryczne. Można go otrzymać podczas termicznego rozkładu wodorotlenku miedzi(II) lub węglanu miedzi(II).
Tlenek miedzi(II) reaguje z kwasem solnym, ale w zależności od tego czy użyto do reakcji stężony roztwór czy rozcieńczony, otrzymuje się różne produkty:
- reakcja ze stężonym kwasem solnym:
reakcja z rozcieńczonym kwasem solnym:
Tlenek miedzi(II) ma właściwości utleniające, co wykorzystuje się w próbie Trommera, służącej do wykrywania aldehydów i badania właściwości redukujących cukrów.
Miedź jako metal o dodatnim potencjale elektrochemicznym w temperaturze pokojowej nie reaguje z wodą ani kwasami słabo utleniającymi (np. HCl). Poniżej podano równania reakcji miedzi z wybranymi kwasami silnie utleniającymi.
Miedź tworzy także wodorotlenek miedzi(II). Można otrzymać go w reakcji strąceniowej, np.:
Wodorotlenek miedzi(II) ma właściwości amfoteryczne – rozpuszcza się zarówno w kwasie, jak i w stężonym roztworze mocnej zasady.
Galaretowaty niebieski osad Cu(OH)2 rozpuszcza się również w amoniaku, tworząc roztwór barwy szafirowej.
Jak sugerują niektóre powyższe równania reakcji, jony miedzi Cu2+ wykazują tendencję do tworzenia związków koordynacyjnych, np. po dodaniu do roztworu siarczanu(VI) miedzi(II) amoniaku pojawia się charakterystyczne szafirowe zabarwienie związane z obecnością w roztworze jonu kompleksowego [Cu(NH3)4]2+:
