rzecz. ż
wada utrudniająca naukę czytania i pisania, uniemożliwiająca sprawne posługiwanie się językiem i poprawne formułowanie tekstów.
Współcześnie bardzo wiele się mówi na temat dysleksji (D. lp, ident. w C. i Ms. lp), utrudniającej niektórym uczniom naukę poprawnego czytania i pisania. Nauczyciele zebrali się w pracowni języka polskiego, aby posłuchać wykładu psychologa, zajmującego się dysleksją (N. lp), pomagającego uczniom w specjalistycznej poradni.
KOMENTARZ
Termin dysleksja ma szerokie znaczenie i dotyczy problemów związanych z tzw. dysfunkcjami mózgu, często jednak tym słowem nazywamy trudności w czytaniu. Aby określić dokładniej inne podobne problemy powstały nazwy: dysortografia – trudności w opanowaniu reguł pisowni, przejawiające się popełnianiem różnego typu błędów w tym ortograficznych, a także dysgrafia – problem z pisaniem, nieczytelne i graficznie niepoprawne pismo.
Pochodzenie:
dyslektyk – człowiek cierpiący na dysleksję,
dyslektyczny – związany z dysleksją, cierpiący na dysleksję (np. dziecko dyslektyczne).
Ciekawostki
Czasem zamiast dysleksja usłyszeć można nieprawidłowe dyslekcja powstające prawdopodobnie na skutek mylnego skojarzenia.
Źródło
W słowach złożonych człon dys- oznacza brak czegoś, wyłączenie albo wadliwy, zły, np.: dyskwalifikacja – pozbawienie kogoś możliwości wykonywania czegoś, odrzucenie czegoś ze względu na brak przydatności (np. dyskwalifikacja towaru podczas kontroli jakości), dyshonor – coś szkodliwego dla honoru, obelga, niesława, zachowanie przynoszące wstyd, hańbę. Przedstawiona reguła nie dotyczy np. wyrazu: dyskoteka (franc. discothèque [wym. diskotek], ang. disco [wym. disko]) – słowo nawiązuje do kształtu płyty, na której zapisany jest dźwięk. Źródeł należy szukać w łacinie i w języku greckim: łac. discus – półmisek albo dysk do rzucania w zawodach olimpijskich, podobnie grec. dískós.
