czas.
- prowadzić coś, kierować czymś w uroczysty sposób (np. odprawiać uroczystą mszę).
- (przen.) robić coś bez pośpiechu, z powagą, często ironicznie (SPJ).
(w zn. 1.) Podczas uroczystej mszy, celebrowanej przez biskupa, w kościele zgromadziło się wielu wiernych.
(w zn. 2.) Pani Halina skarżyła się sąsiadce na męża, który, jak powiedziała, celebruje w nieskończoność najzwyklejsze czynności. – Najpierw pół godziny wiąże krawat, potem następne pół czyści buty i na skutek tego zawsze jesteśmy spóźnieni! – dodała.
Pochodzenie:
celebrant (a. celebrans) – duchowny prowadzący uroczyste nabożeństwo.
Obecna postać
Koncelebra lub koncelebracja oznacza w Kościele chrześcijańskim odprawianie mszy przez kilku księży, stąd również pokrewny czasownik koncelebrować, np.: Mszę świętą, odprawianą przez prymasa, koncelebrowali dwaj biskupi.
Źródło
Kon- to część wyrazów złożonych, oznaczająca współ-., – konfrater (przestarz.) – kolega, towarzysz; także członek konfraterni, czyli bractwa religijnego lub świeckiego; – kongenialny – tak samo dobry jak oryginał (zazwyczaj o tłumaczeniach literatury).
