Pierwszy rozdział Księgi Koheleta mówi o tym, iż wszystko na świecie jest powtarzalne – słońce wschodzi i zachodzi, rzeki płyną do morza, a wiatry nieustannie wieją w tych samych kierunkach. Ponieważ nie ma nic nowego na świecie, wszystko jest marnością i „pogonią za wiatrem”. W rozdziale drugim przyznaje Kohelet, że całe swoje życie poświecił na gromadzenie dóbr materialnych, ale to również okazało się być marnością i nawet mądrość jest czymś ulotnym. Rozdział trzeci składa się z szeregu antonimów, które podkreślają, że życie człowieka to zbiór przeciwności, np. radości i smutku, ale i tak wszystkich sądzić będzie Bóg. W kolejnych rozdziałach autor zwraca uwagę, że na świecie panują ucisk i niewola, które także powiększają marność. Człowiek natomiast powinien bać się Bożej potęgi, gdyż Jego gniew może prowadzić do zguby. Pogoń za pieniędzmi i bogactwem nie przynosi szczęścia na ziemi, a mądrość osiąga się dzięki powadze i zachowaniu spokoju. Radować się można jedynie w młodości, ale i tak należy się starać osiągnąć mądrość i spokój. Na końcu Kohelet ostrzega, że przez cały czas człowiek powinien pamiętać o sądzie Bożym, który go czeka, oraz o sile zła, która chce go pozyskać.
Autor
Małgorzata Bazan