Kontynuacje i nawiązania
„Antygona” Sofoklesa nieustannie inspiruje twórców, szczególnie reżyserów, którzy adaptują ten dramat, odnosząc go do aktualnych problemów społecznych i politycznych. Oto kilka znaczących przykładów:
- Bertolt Brecht przeniósł akcję „Antygony” do powojennego Berlina, by ukazać moralne i polityczne dylematy tamtego czasu.
- Artur Swinarski w sztuce *Godzina Antygony* (1937) osadził akcję w Hiszpanii podczas rewolucji, zwracając uwagę na konflikt między jednostką a władzą.
- Czesław Miłosz w poemacie *Antygona* (1949) nawiązał do sytuacji Polski po II wojnie światowej, pełnej aluzji do oporu wobec totalitaryzmu.
- Andrzej Wajda w swojej inscenizacji *Antygony* z 1984 roku odniósł się do polskiej historii najnowszej, poruszając problem wolności jednostki wobec władzy.
- Jerzy Gruza w 1981 roku stworzył w Teatrze Telewizji nowoczesną adaptację „Antygony”, w której użył współczesnych kostiumów i nowatorskiej scenografii.
- Laco Adamik w 1992 roku wyreżyserował przejmujące przedstawienie *Król Edyp*, łączące emocje i refleksję nad losem i przeznaczeniem.
- Janusz Głowacki napisał sztukę telewizyjną *Antygona w Nowym Jorku*, którą w 1994 roku wyreżyserował Kazimierz Kutz, odnosząc się do problemów imigrantów i ich walki o godność.
- Jerzy Wójcik w filmie *Skarga* nawiązał do dramatu Sofoklesa, odzwierciedlając tragiczne wydarzenia Grudnia 1970 w Szczecinie, co podkreślał konflikt między władzą a społeczeństwem.
Bibliografia przedmiotowa
1. *Mała encyklopedia kultury antycznej*, red. Z. Piszczek, Warszawa 1966.
2. *Słownik kultury antycznej*, red. L. Winniczuk, Warszawa 1989.
3. Arystoteles, *Retoryka. Poetyka*, Warszawa 1988, s. 334-346.
4. J. de Romilly, *Tragedia grecka*, Warszawa 1994
