Przyboś Julian

Poeta, eseista, tłumacz. Jeden z głównych przedstawicieli Awangardy Krakowskiej. Redaktor czasopisma „Zwrotnica”, na łamach którego publikowali poeci Awangardy. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, był nauczycielem. Lata II wojny światowej spędził we Lwowie, a potem w rodzinnych stronach na Rzeszowszczyźnie. Po wojnie zaangażował się w działalność społeczną i polityczną. Był posłem, prezesem Związku Literatów Polskich, dyrektorem Biblioteki Jagiellońskiej. Współpracował z wieloma pismami literackimi,m.in. z „Odrodzeniem”, „Przeglądem Kulturalnym”, „Miesięcznikiem Literackim”. Jego twórczość podlegała ewolucji. Utwory zebrane w pierwszych tomach poezji, np. Śruby (1925), Oburącz (1926), wyrażały zachwyt nowoczesnością, techniką. Kolejne tomy – Z ponad (1930), Równanie serca (1938), a także późniejsze zbiory Póki my żyjemy (1944), Miejsce na ziemi (1945) – zawierały wiersze o charakterze refleksyjnym, dotyczące sfery uczuć, przyrody, zagadnień społecznych. Cechy charakterystyczne twórczości Przybosia to oszczędność słowa, stosowanie elipsy i metafory. Jest on także autorem artykułów i szkiców literackich, np. Czytając Mickiewicza (1950). Wprowadził do literatury pojęcie turpizmu.