Barańczak Stanisław

Współczesny polski poeta, czołowy przedstawiciel Nowej Fali, wybitny tłumacz, eseista, historyk literatury. Urodzony w Poznaniu, tam też studiował, a potem wykładał filologię polską. Był działaczem opozycji demokratycznej, jednym ze współzałożycieli Komitetu Obrony Robotników w 1976. Zaangażowanie polityczne przypłacił odsunięciem od pracy na uczelni w latach 1977-80.Współpracował z czasopismami naukowymi, a także z wydawanym w drugim obiegu „Zapisem”. W 1981 został wykładowcą w Harvardzie w USA. Dwa lata później był jednym z twórców paryskich „Zeszytów Literackich”, w których publikował swoje teksty. Barańczak, który cenił twórczość Mirona Białoszewskiego, początkowo pisał poezję lingwistyczną, wyrażał sprzeciw wobec panującego ustroju totalitarnego, a następnie zainteresował się tematyką metafizyczną. Wydał m.in. zbiory wierszy: Korekta twarzy (1968), Jednym tchem (1970),Dziennik poranny (1972), Tryptyk z betonu, zmęczenia i śniegu(1980), Widokówka z tego świata (1988), Chirurgiczna precyzja(1998). Zajmuje się też tłumaczeniami – przełożył wiersze XVII-wiecznych poetów metafizycznych (m.in. J. Donne’a), XIX-wiecznej poetki amerykańskiej E. Dickinson i dramaty Williama Szekspira.