Zakon krzyżacki, którego pełna nazwa brzmiała – Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego– powstał w 1190 roku w Palestynie jako jeden z zakonów rycerskich, których zadaniem była m.in. opieka nad pielgrzymami udającymi się do Ziemi Świętej.
Po upadku państw łacińskich i załamaniu się ruchu krucjat zakony rycerskie przeniosły swe siedziby do Europy. Zakon krzyżacki początkowo ulokował swą siedzibę na Węgrzech, a w 1226 roku został sprowadzony przez księcia Konrada Mazowieckiego do Polski w celu walki z Prusami. Jako lenno Krzyżacy otrzymali od księcia Konrada ziemię chełmińską. Za pomocą sfałszowanych dokumentów Krzyżacy uzyskali od cesarza i papieża potwierdzenie nadania im ziemi chełmińskiej oraz wszystkich terenów zdobytych na poganach. Do 1283 roku udało im się pokonać Prusów i podbić tereny położone pomiędzy dolną Wisłą i dolnym Niemnem. W 1309 roku wielki mistrz zakonu przeniósł swą siedzibę z Wenecji do twierdzy w Malborku. Państwo zakonne Krzyżaków było podzielone pod względem administracyjnym na komturie. Na czele państwa stał wielki mistrz, który rządził w porozumienie z kapitułą zakonu.
Panorama Malborka
Herb wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego