Okres rządów Bolesława Chrobrego (992-1025) to czasy centralizacji państwa polskiego, jego rozwoju gospodarczego i demograficznego oraz aktywnej polityki zagranicznej. Najwyższą władzę w państwie sprawował król, który posiadał nieograniczone uprawnienia w zakresie polityki wewnętrznej i zagranicznej.
Doradczy charakter posiadały rada, składająca się z najważniejszych urzędników państwowych, oraz wiec, będący pozostałością wieców plemiennych. Państwo miało charakter patrymonialny.
Bolesław Chrobry prowadził aktywną politykę zagraniczną. W wyniku licznych wojen z Niemcami (1002-1018) i Rusią (1013, 1018) przyłączył do Polski: Łużyce, Milsko, Miśnię, Morawy i Słowację, Grody Czerwieńskie. W 1000 roku w Gnieźnie doszło do spotkania Bolesława Chrobrego z cesarzem Ottonem III, w czasie którego, poprzez włożenie cesarskiego diademu na głowę księcia polskiego, Otton III uznał Bolesława za władcę równorzędnego z innymi władcami zachodnimi. Najprawdopodobniej w planach Ottona III Bolesław miał władać jedną z czterech części uniwersalnej monarchii – Słowiańszczyzny.
Wyrazem umacniania się państwa polskiego za rządów Bolesława Chrobrego było stworzenie samodzielnej organizacji kościelnej (999-1000) oraz koronacja Bolesława na króla Polski.