Konrad – romantyczny bohater, konspirator, poeta, prorok.

Adam Mickiewicz w trzeciej części „Dziadów” wykreował postać wielkiego patrioty – Konrada. Bohater ten obdarzony jest wybitnymi cechami. Autor dał jego głęboki portret psychologiczny i dzięki temu możemy wiele powiedzieć o Konradzie. Te cztery określenia: – romantyczny bohater, konspirator, poeta, prorok doskonale oddają jego osobowość.

Główny bohater „Dziadów” drezdeńskich jest z pewnością bohaterem romantycznym. Jego osobowość cechuje się wybitnymi przymiotami. Przede wszystkim odznacza się on szczególną wrażliwością i przekonaniem o swej mocy, która pozwala mu porównywać się Bogiem. Konrad odczuwa cierpienia milionów Polaków i chce uzyskać choć skrawek boskiej potęgi. Jest indywidualistą i buntownikiem. Ma zamiar samemu rządzić swym narodem, dźwignąć go i przywrócić do dawnej potęgi, a także zapobiec wszelkiemu cierpieniu i złu. Jest pewien, że jednostka może wpłynąć na losy świata, oraz zmienić bieg historii, potrzebuje do tego tylko małej części władzy jaką posiada Najwyższy. Bóg jednak pozostaje nieczuły na słowa Konrada wypowiedziane w Wielkiej Improwizacji, wywołuje za to bunt bohatera. Bunt ten nazywany jest buntem prometejskim, bo polega na sprzeciwie wobec Boga, dla dobra ludzkości. Konrad jest nawet bliski popełnienia największego bluźnierstwa – nazwania Stwórcy carem. Na szczęście nie dopowiada ostatniego słowa, robi to za niego diabeł.

Równie słusznym określeniem dla Konrada jest konspirator. Konrad, uosabiający częściowo Adama Mickiewicza, został wtrącony do więzienia za przynależność do nielegalnej, działającej w ukryciu, organizacji filomatów, podczas wielkiej fali aresztowań młodzieży litewskiej, zorganizowanej przez senatora Nowosilcowa.

Konrada, patrząc na jego słowa i czyny, uznać można za poetę. W Wielkiej Improwizacji bohater mówi o swej mocy twórczej, uznaje siebie za równego, lub nawet lepszego, od Boga, ponieważ tworzy nieśmiertelność. Chce wykorzystać swoją władze nad myślami do wywierania wpływu na ludzkie dusze. Poezja Konrada nie potrzebuje realizacji przez słowa. Najlepiej rozwija się, gdy pozostaje w duszy i przekazuje się ją bez pośrednictwa zmysłów, gdyż uczucia ubrane w słowa są tylko ich pogłosem.

Bohater Mickiewicza określa się również mianem proroka. Prorokiem jest, lecz ponieważ sprzeciwia się woli Stwórcy, jest prorokiem po części fałszywym. Konrada obdarzono nadprzyrodzonymi mocami. Posiadł dar przewidywania przyszłości, jest w stanie poruszać obiektami jedynie siłą woli, zaś w rozmowie z Bogiem czuje się jak równorzędny partner. Pomimo to, w pełni prorokiem nie jest, ponieważ misja od Najwyższego nie została mu przydzielona.

Postać Konrada od czasów Mickiewicza na stałe weszła do polskiej kultury i po dziś dzień intryguje kolejne pokolenia. Każda chwila przemyśleń nad jego barwnymi losami pozwala odkryć dotąd nieznane zakamarki jego osobowości. Lecz te kilka słów: Konrad - romantyczny bohater, konspirator, poeta, prorok wyjątkowo trafnie i prosto określa tę, jakże barwną i ciekawą postać.