Czy współczesny młody człowiek może podziwiać A.Radka?

Czy idolem dla współczesnej młodzieży może być osoba taka jak A. Radek? Nie wiem, ale spróbuję odpowiedzieć na to pytanie.
Radek był ambitnym młodym człowiekiem, którego wśród rówieśników skreślało pochodzenie z prostej chłopskiej rodziny, nie był szlachcicem, co zaważyło między innymi na jego sposobie wypowiadania się. Jednak z racji jego ambicji rozbudzonych przez „Kawkę”, Andrzej nie miał zamiaru podzielić losu rodziców i zostać analfabetą. Gdyby nie „Kawka” Radek zostałby prawdopodobnie, jak jego ojciec, Ratajem – chłopem pracującym dla państwa. Jednak kiedy skończył 5 klas, postanowił kontynuować naukę w Klerykowie. Rodzice nie chcieli opłacać jego edukacji, więc musiał radzić sobie sam. Było to godne podziwu ponieważ w dzisiejszych czasach rzadko kiedy młodzież musi sama pracować na swoje utrzymanie. Radek radził sobie całkiem dobrze i został korepetytorem. Ta praca była ciężka i żmudna, ponieważ jego uczeń nie był zbytnio pojętny. I tu mamy kolejny powód, aby Jędrzeja podziwiać – nie poddawał się i ucznia zawzięcie i z w miarę dobrym skutkiem nauczyał Łaciny. W klerykowskim gimnazjum czuł się bardzo źle z powodu pochodzenia , dokuczano mu na tematy dotyczące ubrania i sposobu wypowiedzi. Radek jednak nic sobie z tego nie robił i twardo szedł dalej. To kolejny argument przemawiający za tym, że można go podziwiać. Nie załamywał się, mimo iż miał ku temu wiele powodów. Był niezwykle zawzięty i pracowity, przez co pokonywał wszystkie przeciwności. Lekcje odrabiał do późnej nocy, a to z powodu ciężkiej przeprawy na korepetycjach. W jego pokoju stała szafka z literaturą polską. Znajdował chwile, aby czytać te dzieła, pomimo braku czasu z powodu natłoku zajęć. Stał się zagorzałym patriotą odpornym na wszelkie zabiegi, mające na celu rusyfikację i nie zatracił w sobie tożsamości narodowej.. To również można uznać za wielce godne podziwu.
Myślę, że mimo braku szacunku i nie traktowaniu go do końca „serio”, Radek jest postacią godną podziwu. Nie załamywał się z powodu docinek kolegów i postępował ciągle konsekwentnie w dążeniu do celu. Szacunek należy mu się również za samodzielność. Mało kto w dzisiejszych czasach dałby sobie radę w takich warunkach, jakie panowały w latach 70. XIX wieku. Mój werdykt: w niektórych aspektach postać J. Radka może służyć za doskonały wzór postępowania i twardości charakteru.