rzecz. m
- stały, niezmienny element, wzór, schemat.
- (muz.) utwór, w którym linia melodyczna jest kolejno rozpoczynana z opóźnieniem przez następne głosy.
(w zn. 1.) Prace mało znanego artysty, tworzącego w latach 20. i 30. XX w., którego wystawę można podziwiać od dzisiaj w Muzeum Miejskim, dobrze wpisują się w kanon (B. lp) europejskiej sztuki międzywojennej. Krytycy uznali, że artysta nie był twórcą prowincjonalnym, ale malarzem w pełni świadomym wiodących wtedy prądów artystycznych.
(w zn. 2.) Na lekcji muzyki uczniowie uczyli się kanonu (D. lp) Panie Janie. Mieli spore kłopoty ze zgraniem wszystkich głosów, zanim poprawnie udało im się zaśpiewać do końca.
KOMENTARZ
Przym. kanoniczny – dotyczący kanonu, zgodny z kanonem najczęściej odnosimy do określenia prawo kanoniczne, oznaczającego prawo kościelne w Kościele katolickim.