Modrzew.

Modrzew jest również uważany za jedno z najpiękniejszych, a także najcenniejszych drzew iglastych świata. Igiełki modrzewia wyrastają pączkami po 20 do 50. Są pięknie jasnozielone wiosną, a złotożółte jesienią. Tylko modrzewie –z drzew iglastych –zrzucają swoje liście –szpilki na zimę. Modrzew wyrasta do wysokości 30-50 m. Ma koronę w kształcie mniej więcej stożka. Żyje 300 do 500 lat, oczywiście jeśli mu na to pozwolić. Gatunków rozmaitych modrzewi jest wiele. Zwykle się je rozróżnia wg obszarów rozsiedlenia. I w tym kontekście przyjmuje się, że gatunków jest 10. W Polsce mamy głównie modrzew polski i modrzew europejski, który zresztą rośnie dziko tylko w reglu górnym, a poza tym bywa sadzony w parkach i lasach. Wyrasta do 20-30 m. Żyje ok. 500 lat. Jego drewno jest bardzo cenione, a także żywica i kora (garbniki). Modrzew polski wyrasta do 35-40 m wysokości. Ma szyszeczki mniejsze od modrzewia europejskiego. Największe szyszki ma modrzew syberyjska, bo pękate, ale nie dłuższe od modrzewia polskiego są drobne, skośnie kuliste, z osią wydrążoną w nasadzie w dużą komorę, pręciki 1,5 do 2 mm długie. Kwiaty żeńskie zmiennej barwy, karminowoczerwone, różowe lub żółtawo zielone, a łuski mniej lub więcej owłosione. Ma charakterystyczną poziomo rozwichrzoną koronę. Modrzewie i drzewa liściaste przepuszczają najwięcej deszczu, najmniej jodła i świerk, pośrednie stanowisko zajmuje sosna. Korony drzew zatrzymują –rzecz jasna o wiele więcej śniegu, niż deszczu. Na ogół modrzew znosi bardzo dobrze nasze warunki klimatyczne, ale duże szkody mogą wyrządzić zbyt gwałtowne i obfite śniegi wczesną jesienią lub późną wiosną, gdyż powodują tzw. powały zbyt gęstych młodników, uszkodzenia wierzchołków. Modrzew i tak znosi to lepiej niż inne drzewa. Jest drzewem wybitnie światłożądnym. Obliczono, że wymaga mniej więcej 2 razy tyle światła co sosna, 5 razy tyle co świerk i 15 razy tyle co buk. Naturalnie, że to nie jest takie proste, bo na przykład w wieku 3-5 lat modrzew wymaga nieco mniej światła, niż w wieku starszym. Na żyźniejszych glebach i ciemniejszych łatwiej znosi zacienienie. Natomiast w chłodniejszych stronach północnych i w górach wymaga więcej światła. Inna sprawa, że te piękne drzewa przystosowały się co nieco, przez długie wieki do nie najbardziej odpowiadających im warunków. I tak na przykład wybitnie światłożądny modrzew polski w optymalnych warunkach swego zasięgu, w Górach Świętokrzyskich, odnawia się z samosiewu i rozwija całkiem nieźle w półcieniu jodły czy buka, a na wilgotnych gruntach również wśród dębów czy sosen. Najmniej, gdy się chce sadzić modrzewie we własnych ogródkach trzeba pamiętać że będą pięknie rosły tylko tam, gdzie nie zabraknie im światła. Modrzewie nie boją się wiatrów, ponieważ są głęboko i mocno zakorzenione. Wiatr im sprzyja, roznosząc pyłek modrzewiowy, rozsiewając nasiona, łagodząc upały. Modrzew wprawdzie lubi dobre, żyzne gleby, ale potrafi rosnąć nawet na piaskach, pod warunkiem, że będzie miał dość próchnicy. Sam zresztą dostarcza ściółki dobrze się rozkładającej, lepiej niż świerkowa, jodłowa czy sosnowa. Nie śpieszy się z owocowaniem. Ten, który rośnie pojedynczo, rozpozna owocowanie w 15-20 roku życia, a gdy rośnie w zwarciu, dopiero w 30-35 roku. Pełnię dojrzałości nasiennej osiąga mając 50 lat, ale odtąd utrzymuje ją do późnego wieku. Owszem, obradza co roku, ale obfici owocuje co 2-3 lata. Nasiona dojrzewają w listopadzie i zbiera się je od grudnia do marca. Dopiero na wiosnę szyszki częściowo się otwierają, gdy jest ciepło i sucho, a nasiona wylatują powoli, aż do lata.