Żyrafy i wielbłądy

Najwyższe zwierzę świata - żyrafa - przemierza w małych stadach sawanny afrykańskie, zjadając przy tym liście z wierzchołków drzew. Okapi, jedyny żyjący krewniak żyrafy, jest samotniczym mieszkańcem lasów. Rodzina wielbłądowatych jest jedną z 10 rodzin tworzących rząd parzystokopytnych. Zalicza się do niej wielbłądy dwugarbne i wielbłądowate z Ameryki Południowej - gwanako, wigonia orz udomowioną alpakę i lamę. Wielbłądy mogą przeżyć na pustyniach długie okresy bez wody. Wielbłądowate z Ameryki Południowej dobrze sobie radzą na dużych wysokościach i przy niedostatku wody. Żyrafy są łatwe do rozpoznania. Mają długie szyje i nogi, a także charakterystyczny wzór na sierści. Przedstawiciele obu płci rodzą się z krótkimi rogami na głowie. Samce używają tych rogów do walki, ale ich nie zrzucają. Podobnie jak u innych ssaków, u żyrafy szyja składa się jedynie z siedmiu kręgów, lecz kręgi te są znacznie wydłużone. Ogon, zakończony długimi włosami, jest używany do odpędzania owadów. Dzięki swojej wysokości żyrafy zjadają liście, gałązki i pędy ze szczytów drzew. Drzewa zapewniają im pożywienie przez cały rok, w przeciwieństwie do traw, które usychają w porze suchej. Żyrafa używa swojego długiego języka i kłów do obgryzania liści, a grube wargi są ochroną przed kolcami akacji i innych drzew. Samice żyrafy wolą żerować na liściach niższych drzew i krzewów, rosnących na poziomie ciała. Samce sięgają do wyższych drzew. Wielbłądy to po żyrafach największe ssaki parzystokopytne. Płaskie, dwupalczaste stopy chronią je przed zapadaniem się w miękki piasek. Sierść zapewnia im ciepło podczas chłodnych nocy na pustyni, a jednocześnie wzrost temperatury ciała w ciągu gorących dni nie jest dla nich szkodliwy. Długie rzęsy zapobiegają dostawaniu się piasku do oczu. Również nozdrza w kształcie szpar stanowią przeszkodę dla niesionego przez wiatr piasku. Rozdwojona warga umożliwia wielbłądom jedzienie suchych, kolczastych roślin. Żyrafa, mając bardzo długie nogi, nie potrafi pić bez przyjęcia dość zgrabnej pozycji. Aby sięgnąć do wody, musi rozstawić przednie nogi i zgiąć kolona, co czyni ją podatną na atak. Z tego powodu żyrafy zazwyczaj udają się do wodopoju w małych stadach; dzięki czemu jedna może stać na straży, gdy inne piją. Osiem podgatunków żyrafy najłatwiej jest rozróżnić po wzorach na ciele. Różne są zarówno plamy, jak i kolor tła. Kolor plam zmienia się od jasnokasztanowego bo bardzo ciemnobrązowy i mają one wyraźny lub zamazany brzeg. Pewne różnice sa także możliwe w obrębie danego podgatunku, a wzór na każdej żyrafie jest niepowtarzalny - tak jak u człowieka odciski palców. Wzór ten nie zmienia się przez całe życie zwierzęcia, chociaż kolory mogą stawać się ciemniejsze. Gwanako, blisko spokrewnione z udomowioną lamą i alpaką, jest największym z wielbłądowatych Ameryki Południowej. Potrzebuje niewiele wody i może żyć na suchych łąkach i porośniętych krzewami terenach u stóp Andów. Można je spotkać pasące się aż do wysokości 4250 m n.p.m. Żyje w małych grupach rodzinnych, którym przewodzi jeden samiec. Na widok zbliżającego się drapieżnika samiec wydaje beczy sygnał ostrzegawczy, zrywając stado do ucieczki. Wielbłądy mają nadzwyczajną zdolność do funkcjonowania bez wody. Gdy nie pracują, potrafią żyć miesiącami bez picia, wystarczy, żeby miały do jedzenia rośliny, z których mogą uzyskiwać wodę. Aby zmniejszyć jej straty, wielbłądy wydalają suchy kał i bardzo mało moczu. Pomimo tych przystosowań, wielbłądy żyjące przez pewien czas bez wody tracą znaczną część masy ciała. Gdy mają dostęp do wody, stratę tę bardzo szybko odrabiają, wypijając w ciągu kilku minut do 130 litrów wody.