Gnać
Gnać
‘pędzić, gonić, ścigać, mknąć’; od XIV w.; ogsłow. (por. np. ros. gnať,ukr. hnaty) < psłow. *gъnati ‘pędzić przed sobą, zmuszać do posuwania się do przodu; ścigać, gonić kogoś’
Opis przeżyć wewnętrznych - Przygoda na żaglówce
gnać jak szalony. W myślach widziałam już przewróconą do góry dnem żaglówkę i nas wszystkich pod nią. Modliłam się tylko, aby obrazy z mojej głowy nie przerodziły się w rzeczywistość. Nie bardzo
List z Pamiętnika
szybko jak zwierzęta. Zobaczyłem iż że na nich była czerwona krew niczym wino i złocista ropa lejąca się po twarzy. Byli to Nieumarli. Zacząłem gnać ku mojej nory. Udało się … przeżyłem lecz jeden z
Dodatek - polska gramatyka (średniowieczna) do XVw.
przedniojęzykowozębowych: t d z s n r l ł (przyczym "ł" traktujemy jako "u" nie zgłoskotwórcze, np.: auto. guowa) "żeński", ale "żona" [e:o] żenąć (staropol.)= gnać e - o przegłos polski 'e - a
Czym dla mnie jest miłość? Mój ideał męża.
człowieka i wiemy ze on również nas kocha powinniśmy mu ufać. Zazdrość jest punktem, w którym się cofamy do punktu wyjścia. Miłość powinna gnać przed siebie. Prawdziwa jest tylko wtedy, gdy nie mamy
Nocna warta
galopem w stronę chłopców. Adam z Maćkiem na widok biegnącego zwierzęcia zaczęli krzyczeć i gnać , co sił w nogach w kierunku namiotów. Cały obóz przebudził się, wszyscy wybiegli nie wiedząc, co się