Płazińce
Przystosowanie do pasożytnictwa: Płazińce wykazują adaptacje do życia pasożytniczego, takie jak rozwinięte organy czepne, naskórek odporny na enzymy trawienne, ciała w formie taśmowatej i silnie spłaszczone, oraz zredukowane narządy zmysłów.
Układ wydalniczy: Zazwyczaj skomplikowany, składający się z dwóch kanałów, z których wychodzą otwory wydalnicze. Główne kanały rozgałęziają się licznie, zakończone komórkami płomykowymi, posiadającymi pęczki rzęsek (płomyki). Ruch tych rzęsek powoduje przepływ cieczy dyfundującej z parenchymy do kanalików wydalniczych, pełniąc głównie funkcję osmoregulacyjną.
Cykl rozwojowy tasiemca nieuzbrojonego: Żywicielem pośrednim jest bydło, które zaraża się spożywając trawę zanieczyszczoną odchodami człowieka. Onkosfera, wydostająca się z jaj, przedostaje się do mięśni, gdzie przekształca się w wągra. Człowiek zaraża się spożywając surowe lub półsurowe mięso wołowe. Dojrzałe człony mogą wydostawać się przez odbyt dzięki skurczom wora powłokowo-mięśniowego.
Obleńce
Wór powłokowo-mięśniowy: Pokrywa ciało obleńców. Zewnętrzną warstwę stanowi bezpostaciowy oskórek, będący wydzieliną nabłonka. Oskórek umożliwia swobodne przenikanie wody, ale jest nieprzepuszczalny dla innych substancji, takich jak enzymy trawienne (w przypadku pasożytów). Poniżej oskórka znajdują się podłużne pasma mięśni gładkich, które odpowiadają za lokomocję. Brak mięśni okrężnych.
Układ wydalniczy: Jest protonefrydialny, nie zawiera komórek płomykowych, co upraszcza jego budowę. Składa się z dwóch kanałów wydalniczych biegnących po bokach ciała, które z przodu łączą się kanałem poprzecznym, uchodzącym na zewnątrz. Głównie służy do osmoregulacji.