Interpretacja "Wielkiej Improwizacji " z III cz. " Dziadów" Adama Mickiewicza

"Wielka Improwizacja" to najsłynniejszy monolog w literaturze Polskiej. Konrad występuje w nim w podwójnej roli: jako poeta i jako bojownik o niepodległość.

Jako poeta ma poczucie wielkości, jest przekonany o swojej potędze twórczej i własnym geniuszu! Czuje się niezrozumiany przez odbiorców, a nawet gardzi nimi. Uważa się za równego Bogu, ponieważ obaj są stwórcami, a nawet czuje się lepszy od Boga, którego nazywa "tylko mądrością".
Jako bohater walczący o sprawy narodowe deklaruje miłość do całego narodu ("ja kocham cały naród"). W swoim monopolu utożsamia się z narodem (" ja i Ojczyzna to jedno"). Deklaruje, że cierpi za cały naród (" nazywam się Milijon - bo kocham i cierpię za miliony"). Jest gotowy poświęcić się dla narodu tak jak mitologiczny Prometeusz dla dobra całej ludzkości. Domaga się od Boga "rządu dusz" i władzy, która pozwoliłaby mu uwolnić cały naród.