Racje Kreona i Antygony.

Antygona, która:

- uznawała wyższość prawa boskiego nad ludzkim, które jako ustanowione nie może ich naruszać,
- sądziła, że ocena postępków człowieka, nawet niegodnych, winna zostać pozostawiona sądowi bożemu,
- twierdziła, że obowiązkiem krewnych jest pochowanie zmarłego, aby mógł po śmierci zaznać spokoju,
- kierowała się emocjami, miłością do brata, szacunkiem dla zmarłych, dlatego też oceniała czyn brata łagodniej, jako próbę odzyskania należnych mu praw do korony,
- kierowała się sumieniem, które nie pozwalałoby jej spokojnie żyć ze świadomością, że nie dopełniła obowiązku wobec zmarłego.

Antygona - zrodzona z kazirodczego związku, świadoma jest ciążącej nad rodem klątwy. Dumna, harda, bezwzględna i konsekwentna nienawidzi Kreona, ale jej postawa to nie tylko bunt przeciwko nowemu władcy, ale przede wszystkim przeciwko losowi. Zdaje sobie sprawę, że jeżeli zwiąże się z Hajmanem, to klątwa obejmie również jej dzieci. Buntuje się zatem przeciwko losowi.

Kreon, który:

- uznawał wyższość prawa ustanowionego, pisanego nad zwyczajowym i uważał, że religia nie może ograniczać zakresu władzy królewskiej;
- był również przekonany, że bogowie nie mogą sprzyjać zdrajcom, gwałcicielom prawa,
- twierdził, że w imię pamięci niewinnych ofiar bratobójczej wojny zdrajców należy karać jak najsurowiej, a porzucenie ciała będzie doskonałym przykładem odstraszającym dla innych,
- kierował się dobrem państwa, racją stanu, świadomy, że bezprawie bywa przyczyną upadku państwa,
- musiał dbać o swój autorytet.

Kreon jest również dumny, uparty i nieustępliwy. Jego dewiza życiowa brzmi: “państwo - to jestem ja, nie słucham tłuszczy”. Spala go żądza władzy, którą objął w trudnym politycznie momencie.

Tragizm

1. «właściwość sytuacji konfliktowej (np. starcie dwóch racji moralnych) prowadząca do nieuniknionej klęski jednostkę wartościowszą, uczestniczącą w konflikcie»
2. pot. «splot nieszczęśliwych okoliczności stwarzających sytuację bez wyjścia, której grozi nieszczęśliwe zakończenie»