Dlaczego człowiek chciałby uciec z utopii? (na podstawie"Nowego wspaniałego świata" i "Utopii" W. Szymborskiej)

Ludzie marzą i dążą do różnych rzeczy. Każdego człowieka cechuje co innego, każdy chce czegoś innego. Jednak jest coś co ich łączy. Bo wszyscy ludzie od momentu narodzin dążą do poznania siebie, oraz tego, co ich otacza. I każdy człowiek ponad wszystko chce jednego – chce być szczęśliwy i żyć w idealnym świecie, w otoczeniu równie idealnych ludzi.
Jednak, czy ludzie, którzy odnaleźli odpowiedź na wszystkie swoje pytania, zrozumieli wszystko, co chcieli poznać, są szczęśliwi? Czy człowiek, którego wszystkie potrzeby są spełnione, który nie ma żadnych zmartwień i nie musi się lękać jutra, i tego co jutro przyniesie, będzie z tego zadowolony?
Wisława Szymborska w wierszu „Utopia” ukazuje wyspę. Wyspę, która jest idealna. Taką, na której człowiek powinien byś szczęśliwy, bo znalazł odpowiedź na wszystkie nurtujące go pytania. Taką, na której sens leży w jaskini, wiatr rozwiewa wątpliwości, a by uzyskać odpowiedź nie trzeba nawet pytać. Jednak wyspa ta jest bezludna. Wszyscy ludzie, którzy na niej mieszkali uciekli.
Aldous Huxley w swojej książce „Nowy, wspaniały świat” przedstawia świat, który niektórym może wydać się idealny. Tam wszystkie podstawowe potrzeby człowieka są zaspokojone. Nie ma chorób, głodu, bezrobocia, wojen, strachu przed śmiercią. Jest tylko dostatek i radość. Ludzie jeszcze w życiu płodowym są „warunkowani” i przygotowywani do pracy, którą mają wykonywać w przyszłości. Pracy, którą wybrał im rząd.
Człowiek pozbawiony jest tam dylematów, zarówno moralnych, jak i etycznych. Bowiem, za uzyskanie tego „wspaniałego” świata, radości i dostatku zapłacono utratą uczuć troski, i miłości. Zarówno tej pomiędzy mężczyzną i kobietą, jak i tej największej – rodzicielskiej. Ludzie w tym „nowym i wspaniałym” świecie są nieszczęśliwi, a osią ich życia jest narkotyk – soma, dzięki któremu zyskują poczucie bezpieczeństwa i szczęścia. Ci, którzy są osamotnieni lub odtrąceni, dostrzegają tragedię i oszukańcze pozory w których żyje cała ludzkość. Zauważają, że w świecie tym zanikła inteligencja, kultura, sztuka, religia, historia, a jedynym zajęciem człowieka jest rozrywka, którą oferuje kultura masowa. Co prawda, wszystkie potrzeby ludzkości są zaspokojone. Każdy jest w pełni sił aż do śmierci, ma dom, jedzenie, pracę, zabawę. Jednak... czy tego naprawdę pragną ludzie?
Człowiek ucieka z utopii. Nie chce mieć podanych odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. Nie chce być szczęśliwy za cenę uczuć i samotności. Człowiek żąda prawa do bycia nieszczęśliwym, jeśli oznacza to, że będzie decydować o własnym losie. Ludzie chcą być wolni, mieć wolny wybór i prawo do popełniania pomyłek. Chcą prawa do poznawania świata własnym tempem i na własnych błędach. Nie chcą, by inni pokazywali mu wszystko, i by decydowali za niego, i za niego rozwiązywali każdy dylemat. Człowiek nie chce żyć w świecie, w którym brak problemów, bo wtedy brak też satysfakcji po ich pokonaniu. Ludzie potrzebują dylematów moralnych, problemów i rozterek. Bo właśnie na wyborach opiera się istota człowieczeństwa.
Człowiek jest istotą myślącą, która choć postawi setkę pytań, to chce odpowiedzi tylko na 99 z nich. Bo jeśli dostanie odpowiedź na wszystkie, to zacznie stawiać następne. A gdy pozna wszystko co chce poznać, zrozumie wszystko, co chce zrozumieć i odkryje to co chce odkryć, to jego życie nie będzie miało sensu. Bo w życiu chodzi o to, by poznawać i zrozumieć. Nie chodzi o to by odkryć, tylko o to, by do tego dążyć.