Jak należy rozumieć słowa: "w szczęściu wszystkiego są wszystkich cele" w oparciu o „Odę do młodości” i własne przemyślenia.

Ludzie mają różne charaktery. Jedni są źli, okrutni, dumni, a drudzy dobrzy, uczynni, szlachetni. W bajkach dobro zawsze góruje nad złem, jednak w rzeczywistości jest odwrotnie. Świat jest przesycony złem i okrucieństwem. Większość ludzi żyje dla siebie, dla własnego dobra. Nie widzą nic poza swoimi interesami. Tak było od powstania ludzkości. Ludzie silni, sprytni wysuwali się na czoło. Zbijali swój majątek nie martwiąc się o innych. Nawet po trupach chcieli dojść do własnego szczęścia. Czy im się to udaje? Myślę, że nie, bo w człowieku kiedyś musi odezwać się sumienie. Muszą przypomnieć błędy, które kiedyś popełnili

Pieniądze nie zawsze dadzą szczęście. Z nimi wiąże się wiele kłopotów np. z przechowywaniem złota, klejnotów. Bogacze bali się, aby nikt im nie ukradł kosztowności. Umierając czuli żal, że muszą rozstać się ze swoją fortuną, nie mogą jej zabrać ze sobą. Mieli problemy z podziałem majątku między dzieci. Ich synowie tracili czas na własne przyjemności, zabawy, bale, podczas gdy biedacy umierali z głodu, czując nienawiść do bogaczy. Widzieli w nich główną przyczynę swoich cierpień. Wiele łez ubogich upłynęło przez zamożnych panów nie widzących nic poza czubkiem swego nosa.

W tym gronie bogaczy znajdowali się także ludzie dobrzy, patrioci, którzy dbali o sprawy całego społeczeństwa. W pracy dla innych znajdowali własne szczęście. Oni to mieli wielkie plany. Chcieli zmienić świat. Pokazać, że może być lepiej, że człowiek może wiele przetrzymać, aby osiągnąć swój cel. Ludzie ci chcieli pozostawić po sobie pamiątkę, zostać w pamięci pokoleń. Nie dbając o własne korzyści materialne pomagali biednym. Niektórzy jak np. Maria Borowska z noweli Stefana Żeromskiego poświęciła własne życie, aby pomóc dzieciom chłopskim. Ona to nauczyła je pisać i czytać. Chłopi czuli dla nie szacunek za jej pracę i poświęcenie. Borowska w tej pracy właśnie znalazła swój płomyk szczęścia. Miała miłość dzieci, dla których poświęciła swoje życie. Przekazała im cząstkę swej wiedzy, zainteresowała nauką. Podobnych ludzi jak Borowska było dużo, lecz za mało aby całkowicie zmienić świat, ale próbować było warto. Tak też uważał wielki poeta Polski - Adam Mickiewicz. W „Odzie do młodości” wyraził swoje poglądy na świat. Oda była skierowana do młodzieży jako naturalnej miłośniczki postępu i wolności. Mickiewicz wierzył w postęp ludzkości, dążył do powszechnego szczęścia. Był przekonany, że „ze słabością” należy się „łamać za młodu”. Zachęcał do walki o wolność słowami „gwałt niech się gwałtem odciska”. „Oda do młodości” jest wezwaniem młodych ludzi do zbiorowego działania o lepszy świat. Człowiek samotny nic nie może zrobić, zginie sam wśród tłumu. Nikt nie będzie o nim pamiętał. Umrze sam w zapomnieniu. O takich ludziach Mickiewicz wyraża się z odrazą. Mówi, że życie wtedy ma sens, kiedy człowiek nie żyje sam, a dzieli życie z innymi. Poeta żąda podporządkowania celów osobistych dobru ogólnemu. Szczytne ideały, które ma zdobyć młode pokolenie, pociągnie za sobą ofiary. Lecz warto oddać życie, aby zdobyć upragnioną wolność. Entuzjazm młodego człowieka wyzwala energię czynu i wolę działania. Jeżeli czegoś się naprawdę chce to można to osiągnąć. Poeta woła do młodzieży:

„Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga,
Łam, czego rozum nie złamie”.

Mickiewicz wzywa do rewolucji, do zmiany życia, poprawienia bytu ludzkości. Z całą siłą piętnuje poeta egoizm, który charakteryzował świat stary. Poeta ma nadzieję, że narodzi się świat lepszy, oparty na młodości, przyjaźni i miłości.

Myślę, że wszyscy ludzie powinni sobie nawzajem pomagać. Odnosić się do siebie z szacunkiem. Nie powinno być podziału na biednych i bogatych, na czarnych i białych. Wszyscy ludzie powinni być sobie równi. Wtedy właśnie narodzi się ten piękny, wspaniały świat, o którym marzył Mickiewicz i jego młodzi przyjaciele. Wszyscy ludzie będą szczęśliwi, będą żyć w miłości. Człowiek musi uwierzyć we własne siły. Trochę dobrej woli i chęci, a będzie o wiele lepiej. To od ludzi zależy, jaki jest ten świat. Wojny, toczone przeważnie o błahe sprawy, doprowadzają do tragedii. Silne państwa chcą zagarnąć małe państewka. Toczą się krwawe boje, ginie mnóstwo ludzi. Żałoby po jednej i drugiej stronie. Ludzie wolą zadawać sobie cierpienie, żyć w nienawiści do innych niż nieść pomoc potrzebującym. Tak jest wygodniej, do tego ludzie są przyzwyczajeni. Lecz warto walczyć o wolność, o zmianę świata. Idea tworzenia, fantazja młodych ludzi powinna zwyciężyć, ponieważ w szczęściu wszystkiego są wszystkich cele.