Rola przyjaźni w życiu człowieka - moje refleksje i przemyślenia

O przyjaźni marzy każdy. Często myślimy i mówimy o niej. Ale czym przyjaźń jest naprawdę ? Czy nie nadużywamy tego słowa, nazywając często zwykłe koleżeństwo lub kontakty towarzyskie przyjaźnią ? Czy wszyscy potrafimy się zaprzyjaźnić ? Chcielibyśmy, by w życiu było jak w filmie lub pięknej powieści.

Zacznijmy od wyjaśnienia pojęcia "przyjaźń". Według słownika języka polskiego, przyjaźń to: "bliskie serdeczne stosunki z kimś, oparte na wzajemnej życzliwości, szczerości, zaufaniu, możność liczenia na kogoś w każdej okoliczności, życzliwość, serdeczność okazywana komuś"

Wiele wspaniałych przykładów możemy znaleźć w literaturze i ona pomoże nam odpowiedzieć na pytanie: jaka jest rola przyjaźni w życiu człowieka ?

Ileż to chwil wzruszenia przeżyliśmy, czytając o przygodach bohaterów powieści Henryka Sienkiewicza W pustyni i w puszczy. Mrożące krew w żyłach sytuacje nie pozwalały odłożyć książki na potem. Ale zawsze tkwiło w nas przeświadczenie, że Nel nie stanie się nic, gdyż opiekuje się nią Staś- idealny kolega, towarzysz podróży, a może właśnie przyjaciel. Każde działanie chłopca skierowane było na zmniejszenie udręki dziewczynki. Czuł się za nią odpowiedzialny, wyratował ją z wielu niebezpiecznych opresji. Ocalił jej życie, gdy chora na febrę potrzebowała lekarstwa. Wędrówka zakończyła się szczęśliwie. Czy Staś myślał o nagrodzie za swoją odwagę i opiekuńczość ? Oczywiście, że nie. Był bezinteresowny, bo prawdziwy przyjaciel nie czerpie zysków z przyjaźni.

Trudno porównac wydarzenia z lektury do naszej rzeczywistości, ale przecież wspaniale byłoby przeżyć przygody z kimś tak oddanym jak Staś.
W podobny sposób napisane powieści z serii "Tomków" Alfreda Szklarskiego. Po przeczytaniu pierwszej z nich Tomek w krainie kangurów wiemy, że sięgniemy po pozostałe, aby dowiedzieć się, czego dokonała piątka przyjaciół w swych licznych podróżach po całym świecie. Tylko prawdziwa przyjaźń i oddanie pozwoliło im bezpiecznie dotrzec do celu, chociaż uczestniczyli w takich przygodach, które wydawały się nam nie do przeżycia.

Szukając w literaturzewzorców prawdziwej przyjaźni, nie możemy zapomnieć o dniach wojny i ludziach, którzy jej piętnem zostali prześladowani.

Inaczej patrzymy na bohaterów powieści Arkadego Fiedlera Dywizjon 303. Ci wytrwali żołnierze- lotnicy wsławieni w bitwie o Anglię- przeszli do historii jako wspaniali, waleczni ludzie. Podporucznik Kazimierz Daszewski, sierżant Stefan Karubik, major Zdzisław Krasnodębski, porucznik Witold Paszkiewicz, to tylko niektóre nazwiska bohaterów angielskiego nieba. Gdy brali udział w akcjach, zawsze myśleli o sobie nawzajem. Jeśli ktoś znajdował się w niebezpieczeństwie, tworzyli klucz z pozostałych samolotów i niemiecke meserszmity zmuszone były do odwrotu. Nigdy nie zdarzyło się, by któregoś z lotników pozostawiono samemu sobie. Czy to była prawdziwa przyjaźń, czy przyzwoitość żołnierska ? W chwili, gdy ocierali się o śmierć, życie przyjaciela było ważne, a nawet najważniejsze.

Bliższe nam są jednak utwory opowiadające o sprawach wziętych z naszego życia. Jest taka powieść, która czytamy chętnie. Czarne stopy Seweryny Szmaglewskiej opowiadają o zastępie harcerzy wybierających się na obóz w Góry Świętokrzyskie. Był wśród nich chłopiec, który miał na swoim koncie kradzież, a jednak drużynowy swoja postawa pomógł koledze. Dzięki prawdziwej przyjaźni chłopiec pokonał chwile załamania.

Także przyjaciele pomogli Zenkowi, bohaterowie powieści Ireny Jurgielewiczowej Ten Obcy, odnaleźć swoje miejsce wśród ludzi i poczuć się kimś zupełnie innym, wartościowym.

A gdy mamy wątpliwości, czy to, co teraz przeżywamy w swoim życiu, jest przyjaźnią, wspomnijmy słowa Małego Księcia:
"Przyjaźń poznaję po tym, że nic nie może jej zawieść".
Utkwiły mi w pamięci słowa (choć nie pamiętam kto je powiedział)
"KTO PRZYJACIELA ZNALAZŁ, SKARB ZNALAZŁ".