Przedstaw sposób przeżywania miłości przez Wertera. Zwróc uwagę na idealizację postaci Lotty.

Spotkanie Lotty jest bezsprzecznie momentem kulminacyjnym w życiu Wertera. Od tej pory wszystkie jego myśli i przeżycia będą uzależnione od poznanej kobiety. Już w trakcie pierwszej rozmowy z Lottą bohater stwierdza, że znalazł bratnią duszę, zachwyca się wszystkim, co jest z nią związane, "poi się blaskiem jej czarnych oczu". Fascynacja kobietą sprawia, że Werter jest odurzony, nie zwraca uwagi na to, co się dzieje dookoła. Jednak szybko spada na niego pierwszy cios, albowiem dowiaduje się z ust Lotty o jej zaręczynach z Albertem. Pod wpływem tej wiadomości mężczyzna aż pomylił kroki w tańcu.

Początki jakże silnego zauroczenia Lottą okazują się być najszczęśliwszym okresem w życiu bohatera. Mężczyzna porównuje leśniczówkę, miejsce zamieszkania ukochanej, do nieba. Na wszystko patrzy przez pryzmat uczuć, szczególną uwagę zwraca na otaczającą go przyrodę. W listach do przyjaciela opisuje swoje szczęście, upoetycznia własne przeżycia. Powoli zaczyna objawiać się obsesja Wertera, wyolbrzymianie wszystkiego, co związane z Lottą, idealizowanie jej postaci. Gdy młodsza siostra podaje wodę Lotcie, by mogła napić się jej jako pierwsza, mężczyzna jest tak wzruszony tym aktem, że podnosi dziewczynkę do góry i całuje ją. W pewnym momencie Werter zdaje się być pewien wzajemności uczuć kobiety. Świadomość ta jest powodem do dumy i radości bohatera, a także poprawy jego samooceny. Werter przeżywa i błogosławi każdy moment zbliżenia z ukochaną, zapalczywie wdycha niebiański oddech kobiety dolatujący do jego ust. Bohater sakralizuje postać Lotty, porównuje ją do anioła o uzdrawiającej mocy gaszenia wszelkiej żądzy. Wpada w coraz głębszą paranoję, z uwielbieniem patrzy na każdą rzecz, która przeszła przez dłonie kobiety, ignorując inne przedmioty, które nie dostąpiły tego zaszczytu. Każdego dnia budzi się radośnie ze świadomością, że zobaczy ukochaną i wszystko inne skupia się w tej nadziei.

Sytuacja ulega jednak zmianie wraz z przyjazdem narzeczonego Lotty. Werter czuje się odsunięty, cierpi niewysłowione męki. Zazdrości Albertowi, lecz jednocześnie szanuje go i docenia znajomość z nim. Ból tłumiony przez Wertera przekracza niemal granicę jego wytrzymałości, mężczyzna jest bliski załamania, chcę uciec jak najdalej i zapomnieć o wszystkim. Mimo to nie próbuje w żaden sposób wpłynąć na swój los, zamiast skonfrontować się z rzeczywistością woli przyglądać się jej z boku i czekać na samoistny rozwój wydarzeń. Szuka wytchnienia w wędrówkach poprzez dziewicze lasy, w czasie których często doznaje cielesnego okaleczenia ze strony dzikiej natury. Ból fizyczny nie może się jednak równać temu, co dzieje się w jego sercu. Werter zdaje sobie sprawę, że jedyne, co może przerwać to cierpienie i zatrzymać jego obłęd, to śmierć. Samobójstwo wydaje mu się więc jedyną słuszną decyzją, i jak się okazuje, jedyną konkretną jaką kiedykolwiek podjął.

Jak widać, Werter jest człowiekiem bardzo wrażliwym i kochliwym, w taki też sposób przeżywa wszystkie miłosne uniesienia. Miłość w jego historii ukazana jest jako niszcząca siła , która wypala go wewnętrznie, a jednocześnie nadaje sens jego egzystencji. Siła ta przyczyni się również do utworzenia postawy nowego bohatera literackiego - werteryzmu.