Lasy liściaste i góry skaliste.

Dzielące się miejscami na osiem pięter liściaste zbiorowiska leśne Ameryki Północnej kryją ostoje licznych zwierząt. Do typowych północnoamerykańskich drzew liściastych należą między innymi przeorzech, nazywany także orzesznikiem albo hikorą, tulipanowiec, a także klon, dąb, lipa, kasztanowiec, magnolia i wiele innych gatunków. Jelenia wirginijskiego (Odocoileus virginianus) nietrudno rozpoznać dzięki mającemu około 30 centymetrów długości ogonkowi, białemu od spodu. W czasie ucieczki zwierzę zadziera go od góry, ostrzegając o niebezpieczeństwie inne osobniki w stadzie. Dodatkowe cechy rozpoznawcze to biały pasek pod nosem i biała plama na szyi. Przez jakiś czas jeleń wirginijski był zagrożony wyginięciem, jednak obecnie liczebność tego łatwo przystosowującego się ssaka znowu stopniowo wzrasta w całej Ameryce Północnej, nawet w Meksyku. Podobnie jak inne jelenie żywi się on liśćmi, gałęziami, trawą oraz owocami, a w zimie łączy się w większe stada. Dydelf północny (Didelphis virginiana, znany również jako opos, to jedyny przedstawiciel torbaczy w Ameryce Północnej. To zwierzę wielkości kota ma spiczastą głowę, w czym przypomina szczura, oraz nieowłosiony, chwytny ogon. Ślepe i nagie noworodki - do 18 w jednym miocie - mają 7,5 mm długości i ważą 1 g. Przez trzy miesiące nie opuszczają torby, żywiąc się wyłącznie mlekiem. Nawet gdy wychodzą na zewnątrz, jeszcze przez jakiś czas matka nosi je na grzbiecie. Północnoamerykański opos żyje nie tylko w lasach lecz nocą plądruje też kurniki - w trakcie takich wizyt zabija wiele ptaków, po czym zlizuje tylko ich krew. Gdy sam czuje niebezpieczeństwo, udaje martwego. Pręgowiec amerykański (Tamias striatus) zamieszkuje lasy w południowo-wschodniej Kanadzie, a także we wschodnich rejonach Stanów Zjednoczonych. Ten figlarny gryzoń, mierzący wraz z ogonem około 25 centymetrów długości , jada żołędzie, orzechy, jagody oraz nasiona, a jesienią robi zapasy na zimę. Prowadzi przeważnie naziemny tryb życia i na swym terytorium kopie liczne norki. Zimą ogranicza aktywność, lecz nie zapada w prawdziwy sen zimowy. Mniej więcej godzinę przed zachodem słońca, a najpóźniej wraz z zapadnięciem zmroku, skunks zwyczajny (Mephitis mephitis) wyrusza na łowy na skraju lasu, polując na małe gryzonie, jaszczurki oraz węże, które wyszukuje w zagłębieniach ziemi. Ten największy z rodziny kunowatych drapieżników występuje w całej Ameryce Północnej z wyjątkiem dalekiej północy. jego najskuteczniejszą bronią jest cuchnąca wydzielina produkowana przez gruczoł u nasady ogona - w razie niebezpieczeństwa skunks z odległości kilku metrów niezwykle celnie razi przeciwnika jej strumieniem. Jednak wobec ptaków drapieżnych skunks jest bezbronny. Piękne futro sprawiło, iż do jego wrogów dołączył również człowiek. Góry skaliste ciągną się pasem długości 300 km wzdłuż zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej od pasma Brooks Range na Alasce po Sierra Madre Wschodnią w Meksyku. Ten olbrzymi łańcuch górski obecny wizerunek zawdzięcza wulkanom oraz lodowcom. Jego 74 szczyty wznoszą się na wysokość ponad 3500 m.n.p.m. Wąwozy, górskie jeziora, cyrki lodowcowe oraz moreny, a także wysokogórskie kotliny, jak wyżyna Kolorado z Wielkim Kanionem, tworzą bardzo urozmaicony krajobraz, pełen zapierających dech w piersi kontrastów. Na północy w górach tych rosną lasy iglaste, na wybrzeżu lasy deszczowe strefy umiarkowanej, na południu zaś bujna roślinność tropikalna. Góry skaliste, będąc kontynentalnym działem wodnym, stanowią zarazem potężną barierę klimatyczną. Ich zachodnie zbocza, zwrócone ku Oceanowi Spokojnemu, otrzymują ogromne ilości opadów, wschodnie stoki i wschodnie pogórza natomiast leżą w cieniu opadowym.