Jan Twardowski „Do świętego Franciszka”.

Jan Twardowski (1915-2006) to ksiądz rzymsko-katolicki, filolog polski, poeta i przedstawiciel współczesnej liryki. W swoich tekstach, które często miały charakter modlitewny, odwoływał się do Boga i ludzi, a także do spraw dotyczących przyrody.
Jest autorem wiersza, którego tytuł wyrażony jest apostrofą „do świętego Franciszka”. Nadawca zwraca się w nim do świętego również w pierwszym wersie z pytaniem o naturę, śwodowisko, zwierzęta i dotyczące ich zjawiska. Nazywa go patronem zoologów i ornitologów, co znaczy że uważał go za eksperta w dziedzinie zwierząt i ptaków. Utwór koncentruje się jednak na milczeniu, które nie pozwala udzielić odpowiedzi na żadne z wcześniej zadanych – jakby się zdawało – dosyć prostych pytań.
Podmiot liryczny jest bardzo ciekawy świata zwierząt, lecz o sobie nie ujawnia żadnych informacji. Interesuje go tylko, dalczego zwierzęta wydają charakterystyczne odgłosy.
W wierszu nie ma strof, rymów ani znaków interpunkcyjnych, a mimo to nie panuje w nim chaos. Występują za to środki stylistyczne: wiele personifikacji („drozd wykrzykuje”,”kos gwiżdże”), epitety(„wielkie oczy”), oraz wyrazy dźwiękonaśladowcze(„żubr jęczy”,”jeleń beczy”,”lis skomli”).
Utwór Twardowskiego można zinterpretować na dwa sposoby. Pierwszy to tysiące trudnych zagadek i wątpliwości, na które szukamy odpowiedzi, a tymczasem nie potrafimy jej znaleźć na najprostsze pytania jak: dlaczego wiewiórka pryska czy przepiórka pili ? Jednak zwierzęta mogą symbolizować ludzi, którzy tak jak one zachowują się w różny sposób. Wtedy podobnie jak na pytania o zachowania zwierząt, tak i o zachowania ludzi i przyczyny tych zachowań nie potrafimy znaleźć odpowiedzi.
Jedno jest pewne- Jan Twardowski pisząc ten wiersz, próbował przedstawić nie świat przyrody lecz świat ludzi i ich problemy życia codziennego.