Określi renesansowe poglądy na miejsce człowieka we wszechświecie i społeczeństwie

„Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie nie jest obce”. Cytat Terencjusza stał się motywem przewodnim renesansu – epoki, która po długich wiekach bezgranicznego wielbienia Boga w średniowieczu wyniosła człowieka na usta filozofów i sprawiła zainteresowanie się jego losami. Człowiek stał się ważniejszy od Stwórcy a jego sprawami, uczuciami i przekonaniami zajmowała się specjalna nauka do tego stworzona – antropocentryzm, który ściśle łączył się z humanizmem. Nowe zainteresowania znalazły szerokie zainteresowanie w sztuce oaz literaturze. Człowiek był bardzo wdzięcznym tematem do rozważań. Jednym z wybitnych przedstawicieli renesansu we Włoszech był Giovanni Mirandola, który w swoim dziele „O godności człowieka” stara się określić miejsce i wartość przedmiotu swoich rozważań. Mirandola uważa, że spotkało nas niewyobrażalne szczęście i zaszczyt wynikający z faktu, iż jesteśmy ludźmi. Mamy powód do dumy, bowiem pozycji zazdroszczą nam zwierzęta, gwiazdy a nawet duchy. Możemy sami decydować o swoim losie, każdy może być tym, kim zechce i mieć to, o czym zamarzy. Jednak to dzięki Bogu, mamy rozum i możemy odpowiednio z niego korzystać dokonując właściwych wyborów. Swoim dziełem Włoch zamanifestował humanizm i odważył się na to, co w średniowieczu było nie do pomyślenia: pochwalił na pierwszym miejscu człowieka a nie Boga.
Jan Kochanowski – jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego renesansu często podejmował w swoich dziełach tematykę człowieka i jego miejsca wśród innych istnień. W „Pieśni XIX” podobnie jak Mirandola podkreśla wyjątkowość pozycji człowieka. Obdarzony rozumem w pełni akceptuje śmierć wiedząc, że jest ona naturalna koleją rzeczy. Jedyne, czego podmiot pragnie to pozostawienia po sobie czegoś na tym padole. Kochanowski człowieczeństwo stawia, jako byt najwyższy w życiu doczesnym. Jesteśmy lepsi od zwierząt, mamy rozum i posługujemy się mową i właśnie choćby dzięki temu musimy się jednoczyć i pomagać sobie nawzajem mając na względzie swoje własne umiejętności. Szerzenie kultury czy przestrzeganie zasad i porządku publicznego leżą w obowiązku każdego człowieka. Ponadto cechy ważne dla człowieka to męstwo i siła, dające gwarancję obrony ojczyzny, natomiast osiągnięcie sławy jest najwyższą nagrodą dla człowieka.
Pomimo, iż teksty dzieli dość dużo czasu to mówią o wyjątkowości człowieka i celowym umieszczeniu go na ziemskim padole. Włoch pokazuje odbiorcy jak ważne jest położenie człowieka w stosunku do innych bytów, natomiast Polak skupia się na roli jednostki w społeczeństwie. Teksty są całkowicie zgodne z myślą przewodnią humanistów renesansowych i dotykają ważnej kwestii miejsca człowieka we wszechświecie i społeczeństwie.