Opowiadanie o Agnieszce i Natalii (czas teraźniejszy, Warszawa, piękna dziewczyna)

Agnieszki nigdy nikt nie lubił, wszyscy jej zazdrościli pięknego wyglądu. Nie umiała sobie z tym dać rady, była załamana , nie miała przyjaciół, koleżanek, znajomych. Na rodziców również nie mogła liczyć , ponieważ nigdy nie było ich w domu. Ciągle gdzieś wyjeżdżali lub chodzili do znajomych. Nie interesowali się nią, nawet nie chodzili na wywiadówki szkolne, a ona musiała usprawiedliwiać ich nie obecność. Niestety nauki przybywało z dnia na dzień i powoli sama sobie nie dawała rady. Miała dosyć swojego życia i często mówiła:
-nic mi nie wychodzi, znów to samo, tylko nauka!!!
Rodzice na to:
-co Ty tam znowu mówisz? Znów masz jakiś humorki możesz już w końcu przestać?!
Agnieszka była dobrą, grzeczną i miłą, ale wciąż była smutna. Pewnego dnia do klasy zapukała pewna kobieta z dziewczyną. Pani wyszła z klasy, aby porozmawiać z nimi, ale po dziesięciu minutach wchodzi do klasy z dziewczyną i mówi:
- to jest Natalia wasza nowa koleżanka proszę zaopiekujcie się nią i pokażcie jej szkołę.
Następnie dodała:
-Natalio usiądź sobie obok Agnieszki. Teraz mamy j. Polski, a następnie będziecie mieli Matematykę.
Nauczycielka dalej prowadziła lekcje. Natalia również była piękną dziewczyną i od razu na przerwie zaprzyjaźniła się z Agnieszką. Z dnia na dzień co raz bardziej się poznawały i lubiły. Trzy miesiące później Natalia z Agnieszką były już przyjaciółkami. Rozumiały się wzajemnie i miały takie same zainteresowania.
Agnieszka dzięki Natalii odzyskała poczucie własnej wartości, a jej rodzice się zmienili i zaczęli się interesować jej szkołą, a przede wszystkim dali jej poczucie ważności. Dziewczyna stała się szczęśliwa, a na jej twarzy wreszcie zawitał uśmiech.