Wojna polsko - rosyjska

Za okres nieustannych wojen uważa się wiek XVII. Pierwsze starcie Polski z Rosją rozpoczęło się przez Inflanty, które w roku 1558, Car Ivan IV postanowił dołączyć do państwa Rosyjskiego. Inflanty w roku 1561 były oddane pod opiekę Polsce i Litwie, przez mistrza Zakonu Kawalerów Mieczowych. Wojny z Rosją prowadził już król Zygmunt III August, a później Stefan Batory. Bezpośrednio na Moskwę uderzył Batory, zdobywając Wielkie Łuki, Płock oraz inne twierdze i miasta. Ową wojnę zakończył rozejm w Jamie Zapolskim, podpisany w roku 1582. Po czym Rzeczpospolita uzyskała ziemie Płocką, wybrzeże Morza Bałtyckiego jak i moskiewskie załogi opuściły grody w Inflantach.
Gdy zmarł Ivan IV Groźny, w Rosji nastały wojny domowe. Car miał dwóch synów: Fiodora (panował on jako car, bardzo krótko), drugi syn to Dymitra (zginą on w nieznanych okolicznościach w 1591roku). Bezkrólewie było czasem kryzysu, wówczas w Rzeczpospolitej pojawił się Dymitr Samozwaniec, twierdził on że jest drugim synem Ivana Groźnego. Samozwańca popierali: król, magnaci oraz jezuici. W 1604r. poparcie polskiego magnata Mniszcha dla Dymitra Samozwańca zakończyło się dojściem do władzy rzekomego syna Ivana. W 1605r. Dymitr przekroczył granicę rosyjską, a następnie z polskim wojskiem udał się w kierunku Moskwy. Po czym szybko dostał się do carskiej stolicy, obejmując tron. Nie panował on zbyt długo, ponieważ wybuchło w Moskwie powstanie przeciwko niemu. Wkrótce po koronacji na rosyjskiego cara, został zamordowany przez swoich przeciwników. Niedługo po tym wydarzeniu nowym carem Rosji został Wasyl Szujski (znany jako rosyjski bojar).podczas jego panowania w Rosji cały czas wybuchały spory pomiędzy bojarami a średnią szlachtą. Mieszkańcy nie czuli się bezpiecznie i żądali rozstrzygnięcia sporów. Pośród zamętu oraz zawiści, nie było prawdopodobne, żeby takowa żeby dynastia wyjść mogła z Moskwy. Polska natychmiast wystąpiła z zamiarem zakończenia rozruchów oraz aby na rosyjskim tronie osadzić panującą już w Polsce dynastię Piastów. W owym czasie pojawił się w Rzeczpospolitej następny awanturnik, który podał się za cudem ocalonego Dymitra (jego prawdomówność potwierdziła żona Dymitra – Maryna). Po raz kolejny poparła go polska magnateria. Car Wasyl Szujski kiedy rozpoczynał swą politykę zagraniczną zaczął od poszukiwania sojusznika przeciw Polsce. Znalazł go w Szwecji. Po zawarciu tego sojuszu Rzeczpospolita była zmuszona do zajęcia oficjalnego stanowiska w tym konflikcie. Plany Zygmunta III Wazy poparł papież oraz duchowieństwo. W roku 1609 wybuchła wojna polsko-moskiewska. Wojsko polskie było pod dowództwem hetmana Stanisława Żółkiewskiego (był znakomitym strategiem). Do wyprawy chętnie przyłączyła się także szlachta, ponieważ myślała iż właśnie dzięki niej uzyska bogactwo i nowe ziemie. Lipiec roku 1610 – polskie siły zbrojne przekraczają granice rosyjskie. Następnie oblężony i zdobyty zostaje Smoleńsk. Miasto to broniło się bardzo mocno, lecz polskie wojsko po kilkutygodniowym oblężeniu wdarło się do niego. Dużą zasługę w tym czynie ma Żółkiewski, to dzięki niemu polska doszczętnie rozgromiła czterokrotnie większe wojsko rosyjsko-szwedzkie pod Kłuszynem (1610). Tym czasem w Rosji szukano kandydata na cara, bojarzy widzieli osobę na to stanowisko w Władysławie IV, nie zgodził się na to Zygmunt III (wówczas panował na tronie polski). 1617-1618 Władysław ruszył na Moskwę. Szujski został zrzucony z tronu przez rosyjskich bojarów, a carem mianowali królewicza Władysława. Postawiony mu warunek dotyczył zachowania w Rosji swojej religii. Zygmunt III Waza nie podpisał traktatu, dlatego że zależało mu na przejściu Rosji na katolicyzm. Fakt ten zadecydował o powstaniu przeciwko Rzeczpospolitej. Wielkie czasy nastały wraz z cesarzem Michałem Fiedorowiczem – Romanowem. Dynastia Romanów była ostatnią carską dynastią w Rosji, która rządziła aż do I wojny światowej. Polsko – rosyjskie wojny zakończono rozejmem w Dywilnie (1619r.). Wynikiem czego polska objęła Smoleńszczyznę, ziemię czernihowską i siewierską. Po śmierci króla Zygmunta III Wazy, jesienią roku 1632 Rosja zachęcona przez szwedzkiego króla, zajęła miasta leżące na pograniczu polsko-rosyjskim. Następnie oblężona została twierdza leżąca nad górnym Dnieprem Smoleńskim, strzegła ona bezpieczeństwa na wschodniej granicy Rzeczpospolitej. Car widząc słabość państwa polskiego, myślał że przedłuży się elekcja kolejnego władcy co uniemożliwi odpowiednio skuteczną obronę. W momencie zagrożenia polska szlachta wykazała się niebywałą rozwagą że po raz pierwszy i ostatni miała miejsce zgodna elekcja i na króla wybrano Władysława (syna zmarłego króla). Wynikiem czego moskiewskie plany zostały przekreślone, nowy władca natychmiast ruszył na odsiecz obleganej smoleńskiej twierdzy. Po 9 miesiącach Smoleńsk został odzyskany, gen. Michał Szein (dowódca rosyjskiej armii) został zmuszony do podpisania kapitulacji. 14 czerwca 164r. nad rzeką Polanówka został zawarty wieczysty pokój z Rosją (tzw. Pokój Polanowski). Potwierdzone zostały wówczas terytorialne warunki rozejmu dywilińskiego, natomiast Władysław IV zrzekł się swoich pretensji do carskiej korony ( za cenę 20 000 rubli. (rubel - jednostka monetarna używana obecnie na Białorusi, w Rosji, a także w nie uznawanych republikach: Naddniestrzu (oficjalnie część Mołdawii) oraz Abchazji i Osetii Południowej (oficjalnie części Gruzji). Dawniej używany był także w Rosji carskiej i terytoriach zależnych (m.in. w Królestwie Polskim – Kongresówce), a także w ZSRR, Tadżykistanie i na Łotwie). W taki sposób skończył się kolejny etap XVII-wiecznych zmagań polsko-rosyjskich. Polska nie utraciła żadnych terytoriów ale jej władca został pozbawiony wszystkich praw jakie mógł rościć do moskiewskiego tronu, co potwierdzało fakt że Polska stawała się coraz słabszym państwem. Kolejny konflikt polsko-rosyjski był związany z buntem kozackim. Od XV wieku Kozacy skupieni w Nadnieprzu, a w znacznej części pochodzący z Rzeczpospolitej. Podlegali królowi polskiemu, który starał się ich wykorzystać w celu zabezpieczenia południowo-wschodnich krańców kraju. W związku z tym część kozaków została wzięta na polski żołd (byli to kozacy rejestrowi) pozostali byli traktowani jako pańszczyźniani chłopi. Liczba kozaków rejestrowych ulegała zmianie na większą, lecz nigdy nie obejmowała wszystkich Kozaków. Było to powodem nieustannych wybuchów powstań kozackich. Największe z nich powstało w 1648roku (dowódcą był Bohdan Chmielnicki). Po trzech latach bojów, w trakcie których zwycięstwo było raz po jednaj stronie, a raz po drugiej. We wrześniu 1651roku podpisano ugodę w Białej Cerkwi (ugoda była niekorzystna dla kozaków). Bohdan Chmielnicki nawiązał pewne kontakty z Rosją. Rozmowy te zostały rozpoczęte już w 1650r. jednak koncepcja uległa znacznemu natężeniu, gdy okazało się iż plan stworzenia federacji w jakiej Ukraina uzyskałaby równość co do Polski jaki i Litwy. 8 stycznia 1654r. zostało zawarte porozumienie rosyjsko-kozackie. Zawarciu tej ugody towarzyszyły jednak pewne trudności. W Perejasławiu ostatecznie kozacy poddali się pod rosyjski protektorat. Zostali jego poddanymi na mocy aktu jednostronnego cara Aleksego Michajłowicza. Rejestr kozacki został powiększony przez cara do 60 tysięcy, oraz potwierdzono dawne kozackie przywileje. Ugoda ta oznaczała dla polski początek następnego konfliktu z Moskwą. Tym razem jego przedmiotem miała być Ukraina. Zrozumiał to również car rosyjski, ponieważ w maju 1654 roku, ruszył ze swoją armią na Smoleńsk. Zdobywając po drodze sporo twierdz. Druga rosyjska armia najechał na Ukrainie w tym samym czasie. Z dania na dzień sytuacja w Rzeczpospolitej stawała się coraz trudniejsza. Kozacko-rosyjskie zjednoczone siły zdobyły: Płock, Smoleńsk, Witebsk i Mohynów. Spustoszono natomiast Wilno, Mińsk oraz Grodno. 1655r. najazd Szwedów na Polskę. 3 listopada 1656r. rozejm rosyjsko-polski. Obie strony zobowiązały się do wojskowej współpracy przeciwko Szwecji. W przeciągu roku car Aleksy Michajłowicz miał zostać następcą polskiego króla Jana Kazimierza. Chmielnicki zaniepokoił się zaistniałą sytuacją (zmarł on jednak wkrótce). Iwan Wyhowski (następca Chmielnickiego) zaczął szukać porozumienia z Rzeczpospolitą. 16 września 1658 roku umowa w Hadziaczu, przewidujące stworzenie Królestwa Ruskiego, które miało wejść obok Polski i Litwy w skład Rzeczpospolitej Trojga Narodów. Kozacy odrzucili tą umowę, przez co Wyhowski od razu utracił swoją pozycję. Jego miejsce zajął Jan (syn Chmielnickiego), poddając Ukrainę carskiej Rosji. Skutkiem tych wydarzeń w październiku 1658 roku stało się zerwanie przez Rosje zawartego rozejmu z Polską. Polakom udało się wyprzeć rosyjską armie ze Żmudzi. Lecz na początku roku 1659, Rosjanie opanowali Litwę, podeszli aż na Podlasie. W czerwcu 1660 roku polskie wojska pod dowództwem Stefana Czarnieckiego i Pawła Sapieha ruszyły w kierunku Litwy, gdzie pokonały Rosjan (pod Połonką) co pozwoliło opanować, niemal że całą Białoruś. (przełomowy moment polsko-rosyjskich o Ukrainę). W październiku 1660 armia pod dowództwem gen. Szeremietiewa została zmuszona do kapitulacji, a jej wódz musiał podpisać ugodę pod Cudnowem (w jakiej zobowiązał się oddać Ukrainę z Kijowem i Smoleńsk). Walki ustały na jakiś czas. W sierpniu 1663 roku król Jan Kazimierz podjął decyzję o wyprawie na Moskwę. Wyprawa ta nie powiodła się pomimo zaangażowania sił litewskich, tatarskich i kozackich. Odwrót nakazano w marcu 1664 roku była to komenda Jan Kazimierz. Na Ukrainie cały czas trwały walki wewnętrzne, doprowadziły one do podziału Ukrainy na prawobrzeżną, podlegającą Polsce i lewobrzeżną, uznającą zwierzchność Rosji. Układ rozejmowy Polski z Rosją usankcjonował sytuację na Ukrainie. Kończąc ostatni etap walk polsko-rosyjskich w XVII w. Układ ten został podpisany w Andruszowie, dnia 30 stycznia 1667 roku, miał obowiązywać aż do momentu zawarcia pokoju. Rosja zatrzymywała Ukrainę, lewobrzeżną oraz Kijów na okres 2 lat zgodnie z układem. Polsko-rosyjskim kondominium miało stać się Zaporoże. Polska natomiast zrzekła się ziemi siwierskiej, smoleńskiej i czernihowskiej, w zamian za województwo połockie i witebskie, jak i również część Inflant. Dla polski rozejm ten oznaczał koniec jej przewagi na wschodzie, a dla Rosji stał się zapowiedzią przyszłej potęgi. W 1670 roku rozejm andruszowski został potwierdzony. Jednak że kiedy Jan Sobieski próbował po upływie wyznaczonego terminu, przejąć Kijów trafił na zdecydowany sprzeciw Rosji. 4 grudnia 1667 Polska i Rosja podpisały traktat dotyczący: współdziałania przeciw Turcji i Tatarom, wytyczenia granicy i odszkodowań dla polskiej szlachty usuniętej z terenów zajętych przez Rosjan. 9 kwietnia 1672 roku zawarto podobny traktat, polska wówczas zyskała obietnicę, dywersyjnej akcji Kałmuków oraz Kozaków Dońskich (którzy podlegali władzy cara Rosji) w wypadku konfliktu zbrojnego z Turcją. 17 sierpnia 1678 roku zawarto układ w wyniku którego przedłużono by andruszowski rozejm na kolejne 13lat. Wówczas car zdecydował się zwrócić niewielkie terytoria oraz obiecał zapłacić 200 000 rubli (ok. 1 000 000 zł). Wszelkie kwestie budzące spory miały być rozpatrzone przez specjalną komisję. Polacy niemieli jednak zamiaru rezygnować z ukraińskich ziem. W roku 1682 król Jan III Sobieski, zamierzał wykorzystać sytuację zaistniałą przez śmierć cara Fiodora III podjął próbę zdobycia Ukrainy. Twierdził że przy pomocy dyplomatycznej akcji na Zaporożu i ziemi smoleńskiej uda mu się nakłonić Grzegorza Jeremiejewa do powrotu pod władzę polskiego króla. Plan ten nie powiódł się, a lewobrzeżna Ukraina nadal była pod zwierzchnictwem Rosji. Po tych wydarzeniach konflikty polsko-rosyjskie w XVII wieku zostały ostatecznie zakończone. Krzysztof Grzymutłtowski (wojewoda poznański) prowadził rokowania pokojowe. Miały one na celu podpisanie pokoju, potwierdzającego warunki rozejmu andruszowskiego. Rosja podejmowała próby zmiany postanowień tego rozejmu co doprowadziło do zakończenia rozmów na ten temat w roku 1684. państwo moskiewskie chciało bowiem, aby Rzeczpospolita Polska zrzekła się, które zyskała poprzez rozejm w 1667r. Rosja w zamian zamierzała przystąpić do antytureckij koalicji. Traktat ostatecznie zerwany został 6 maja 1686 roku. Na mocy czego Rzeczpospolita zrzekła się lewobrzeżnej Ukrainy wraz z Kijowem, a także ziemi: czernihowskiej, smoleńskiej i siewierskiej oraz zagwarantowała wolność wyznania dla prawosławnych. W zamian za to Rosja obiecała pomoc finansową i podpisanie sojuszu przeciw Turcji. Ostatnie 10 lat XVII wieku. Nie przyniosły nic ważnego w polsko-rosyjskich stosunkach. Kontakty tych państw układały się poprawnie. W wieku XVII Rosja i Polska prowadziły nieustanne konflikty zbrojne o różnym podłożu. Państwa podlegające przemianom uczestniczyły w tych konfliktach. W Rosji stopniowo zbliżano się do wprowadzenia nowego ustroju – monarchii absolutnej. Rzeczpospolita przybliżała się do nieuchronnego upadku państwa. Spowodować miało to zapatrzenie szlachty w ich prawa oraz przywileje. Konflikty te ukazały również, że w przeciągu 100lat sytuacja obydwóch krajów uległa diametralnej zmianie. Polska stawała się coraz słabszym państwem, gdzie szybko postępowała anarchia. Przy czym Rosja, zdobywała siły i rosła nieustannie. Miała stać się europejską potęgą XVIII wieku. W roku 1667 w Andruszowie (niedaleko smoleńska) zawarto Rozejm Andruszowski – zawarty pomiędzy Polską a Rosją, kończył wojnę trwającą 13lat. Polacy utracili ziemie: siewierską, smoleńską i czernihowską. Rosja na 2lata przekazała prawobrzeżną Ukrainę i Kijów; sojusz Polski z Rosją przeciwka Turcji. W 1686 ratyfikowany został wieczysty pokój (traktat grzymułkowskiego). Był on pokojem wieczystym zawartym w 1686 roku w Moskwie. Zawarł go k. Grzymułowski oraz M. Ogiński. Stał się utrwaleniem rozejmu andruszowskiego. (włączenie Kijowa do Rosji). Pierwszym momentem, w którym Rosja pokazała chęć współdecydowania o losach Rzeczpospolitej były czasy saskie. Wtedy to właśnie Rosja przeżywała szczyt swoich wpływów w Polsce. Już w 1704r. kiedy Moskwa zajęła zdecydowane stanowisko wobec wewnętrznych spraw Polski. Kandydaturę Augusta II (na króla polski) na konfederacji sandomierskiej poparła Rosja. Podczas sześcioletniej wojny domowej to wojska carskie zmusiły do ucieczki Stanisława Leszczyńskiego. Kiedy wracał do Polski, doszło do zwołania ogólnonarodowej konfederacji, która miała miejsce w Tarnogrodzie. Podczas tego spotkania Rzeczpospolita prosi o mediację cara Piotra I, co pozwoliło Moskwie jeszcze dobitniej wpłynąć na losy Polski. Rosja przypisała sobie zasługę zwołania sejmu niemego, na którym to August II został ukazany jako niegodziwy władca a Piotr I jako człowiek ratujący dobre imię Rzeczpospolitej. W roku 1720 Rosja prowadziła rozmowy z Prusami w Poczdamie na temat niedopuszczeniu zmiany ustroju w Polsce. (Rozmowy te prowadzono za plecami polski) Po ok. 10 latach w traktacie trzech czarnych orłów Rosja, Prusy i Austria zgodnie potwierdziły ingerencję podczas elekcji w Rzeczpospolitej. Traktat ten można odczytać częściowo jako słabnącą rolę Rosji i niemożność samodzielnego decydowania o losach Polski. Wykonanie traktatu trzech czarnych orłów nastąpiło już w 1733 r. kiedy to podczas kolejnej elekcji wojska carskie wkroczyły na polskie ziemie i ponownie zmusił do rezygnacji z ubiegania się o tron Stanisława Leszczyńskiego, a królem Polski został popierany przez Moskwę August III. W przeciągu trzydziestu lat Polska stawała się coraz bardziej podległa Rosji, a polityka naszego sąsiada była coraz bardziej zaborcza i ekspansywna. Lecz patrząc na te wydarzenia ze strony Rosji to jej polityka stawała się jej powolną klęską, którą uwieńczyły zabory. W 1764 r. na tron polski został wybrany Stanisław August Poniatowski protegowany carycy Katarzyny II. Caryca już na początku rządów Poniatowskiego zajęła dość nieoczekiwane stanowisko. Katarzyna II postanowiła zostać obrończynią dysydentów, kiedy w Rzeczpospolitej toczyła się tzw. sprawa dysydencka. Wysłała ona do polski Repmina, który początkowo opowiadał się za katolikami lecz podczas sejmu stanął po stronie dysydentów, a katolicką szlachtę zaaresztowano i zesłano do Rosji. W czasie konfederacji barskiej polska szlachta zbuntowała się przeciwko królowi i protekcji Rosji w imieniu obrony wiary i wolności szlacheckich. Konfederację barską można uznać jako pierwsze wystąpienie Polaków przeciwko zewnętrznej protekcji. W 1772 upadła polska, ale również rok upadku ekspansywnych planów Rosji. Wtedy właśnie doszło do pierwszego rozbioru Rzeczpospolitej. Czego skutkami były oprócz strat terytorialnych jakie poniosła Rzeczpospolita było powołanie Rady Nieustającej, zwiększenie liczby wojska do 30 tysięcy, utworzenie Komisji Edukacji Narodowej oraz reforma cła i podatków. (było to potwierdzone przez sejm w 1773 roku). Gdy Rosja toczyła wojnę z Turcją Polska choć częściowo próbowała zrzucić z siebie jarzmo moskiewskie, dlatego w 1789 roku rozwiązała Radę Nieustającą a jej miejsce zajął Sejm Wielki. Stronnictwa na Sejmie Wielkim były podzielone: hetmańskie i królewskie było prorosyjskie, a patriotyczne antyrosyjskie. To właśnie zasługą Sejmu Wielkiego było uchwalenie 3. maja 1791 roku konstytucji. Uchwale tej sprzeciwiło się stronnictwo hetmańskie, które zwróciło się o pomoc do Moskwy. Caryca podobnie jak i przy sprawie dysydentów pomogła uciemiężonym. W 1792r zawiązała się konfederacja targowicka, która miała poparcie ze strony Rosji. To targowiczanie oskarżyli Polskę o łamania prawa i powielanie wzorców zachodnich, a carycę Katarzynę nazwali gwarantką ustroju. Moskwa nigdy nie pozwoliła, aby targowiczanie porozumieli się z królem. Między innymi wewnętrzny podział Polaków doprowadził do drugiego rozbioru Polski. Skutkami drugiego rozbioru podobnie jak i pierwszego było jeszcze większe dostanie się pod protekcję Rosji a tym samym przywrócono Radę Nieustającą, wprowadzono zakaz prowadzenia samodzielnej polityki zagranicznej przez Polskę, zmniejszono liczbę wojska, wprowadzono ostrą cenzurę. Oprócz skutków typowo politycznych Rzeczypospolita oddała Rosji i Prusom najurodzajniejsze tereny rolnicze na zachodzie i wschodzie jak i główne ośrodki rzemiosła i przemysłu. Polska została odcięta nie tylko od morza i rzek, ale również od innych państw. Po ok. trzech latach istnienia w bardzo kruchej postaci nastąpił trzeci rozbiór Polski – w 1795r. Król Stanisław August Poniatowski abdykował. Natomiast Rosja, Prusy i Austria podzieliły między siebie ziemie Rzeczpospolitej, która zniknęła z mapy Europy na 123 lata. Polska w czasie dymitriad miała przewagę polityczną i militarną nad Rosją. Ten stan nie utrzymał się zbyt długo. Za czasów saskich i podczas panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego Rosja coraz bardziej chciała rządzić suwerennym państwem lecz trzy rozbiory Polski stały się klęską, a nie zwycięstwem dla państwa moskiewskiego. Relacje Polski i Rosji można porównać do relacji wasala i seniora.
Upadek I Rzeczypospolitej w 1795 roku sprawił, iż ziemie polskie znalazły się pod obcym panowaniem. Przyczyn tego wydarzenia należy jednak dopatrywać się już we wcześniejszych dziesięcioleciach. Duże straty przyniosło Polsce panowanie Wettinów. August II dążył przede wszystkim do zapewnienia swej dynastii czołowej pozycji w Europie oraz wzmocnienia roli monarchy w Rzeczypospolitej. Dlatego panowanie tego ambitnego i zdolnego władcy, przyniosło przede wszystkim osłabienie Polski na arenie międzynarodowej. Cel swój próbował osiągnąć różnymi metodami, m.in. przy pomocy wojska saskiego, które stacjonowało na terytorium polskim, poprzez podbój Inflant, które odpadły od Polski jeszcze w XVII wieku oraz próbach reform, które nie powiodły się, na skutek oporu szlachty, przyzwyczajonej do szukania oparcia przeciw swemu królowi za granicą. Polityka Augusta II wciągnęła więc Polskę w wojnę ze Szwecją, która dla Polaków miała fatalny przebieg, bowiem największe ciężary tego konfliktu spadły właśnie na Rzeczpospolitą. Na jej terenach toczyły się najdłużej zmagania, strony konfliktu wybierały wysokie kontrybucje, niszczyły dobra przeciwników, a w konsekwencji oprócz olbrzymich spustoszeń przyniosły też zarazę, która w latach 1705-11 wyludniła olbrzymie połacie kraju. Rozbicie wewnętrzne kraju, oraz walka między szlachtą a królem pogorszyły tylko sytuację Polski. Jej słabość odpowiadała przede wszystkim państwom sąsiednim, które współdziałały ze sobą w celu utrzymania istniejącego stanu rzeczy. Już w 1720 roku Piotr I porozumiał się z królem pruskim i na mocy zawartego z nim układu obaj władcy zobowiązali się bronić niezmienności ustroju Polski. Podobne porozumienia Rosja zawarła też z Austrią. Tymczasem otwarta pozostawała kwestia następstwa tronu po Auguście II. Rosja, Austria i Prusy zawarły w 1732 roku traktat zobowiązując się przeprowadzić w Polsce elekcję własnego kandydata. Ostatecznie nowym władcą został wybrany August III. Polska za jego panowania nie była krajem samodzielnym, sprawa jej przyszłości stawała się coraz częściej przedmiotem przetargów między państwami ościennymi.