Literackie obrazy szaleństwa. Analizując podane fragmenty „Makbeta” Szekspira i „Romantyczności” Mickiewicza, określ przyczyny i przejawy obłędu bohaterek

Szaleństwo nazywamy stanem psychicznym człowieka, który nie panuje nad sobą. Jest to choroba umysłowa, którą można się zarazić pod wpływem doznanych emocji, przebytych doświadczeń w przeszłości. Właśnie tą cechę wspólną posiadają Lady Makbet i Karusia, mimo, że są to zupełnie dwie różne postacie. Oszalały z zupełnie różnych przyczyn, ale skutek w obu przypadkach był ten sam.
Można powiedzieć, że obłęd jest jedynym zjawiskiem, które je łączy- nawet sami autorzy użyli różnych form literacki: „Makbet” jest dramatem, a „Romantyczność” balladą. Teksty powstały w odległych od siebie czasach o około 150 lat, ale ze względu na zacofanie polskiej literatury w tamtym czasie, można uznać, że data napisania tych utworów nie ma większego znaczenia. Warto dodać, że Mickiewicz był zafascynowany dziełami Szekspira i po części mógł wzorować się na jego dramacie.
Akcja z podanego fragmentu „Makbeta” dzieje się już po zabójstwie Dunkana. Wydarzenia mają miejsce w jednej z komnat zamku, w późnych godzinach nocnych. Osobami biorącymi udział w akcji są: lekarz, dama i Lady Makbet.
Lady Makbet przejawiała swój obłęd w nocy- bała się ciemności. Kolejnym przejawem jej szaleństwa było nocne lunatykowanie. Podczas snu potrafiła się ubrać, pisać, rozmawiać z osobami, których wokół jej nie ma, bądź które nie istnieją. Czuje także zapachy, których inni nie odczuwają. Tak było właśnie i tym razem (fragment tekstu).
Żona Makbeta miała obsesję związaną z oczyszczaniem siebie z winy za dokonane morderstwa. Często obcierała sobie ręce, mając na myśli gest obmycia sobie rąk- czasami potrafiła robić to przez kwadrans. Oprócz tego mówiła sama do siebie, przywołując konsekwencje swoich zabójstw. Bała się, że prawda może wyjść na jaw i nie przestawała o tym myśleć. Celem jej życia stało się tuszowanie zbrodni. Mocny był także jej strach przed ciemnością, ponieważ bała się duchów swoich ofiar, stąd kazała swoim poddanym, aby pilnowali żeby podczas jej snu zawsze stała obok niej zapalona świeczka. Wszystko to sprawiało, że jej związek z mężem, który był także współautorem zabójstw, zaczynał podupadać. Ochłodziły się ich wzajemne stosunki, nie kochali się tak jak wcześniej.
Akcja z podanego fragmentu „Romantyczności” Mickiewicza dzieje się w miasteczku, jednak pora jest inna niż w „Makbecie”- dzień. Osobami uczestniczącymi w akcji są Karusia, mieszkańcy miejscowości oraz narrator opisujący wydarzenia.
Karusia biega po mieście, krzyczy. Ludzie ją wołają, próbują zrozumieć jej zachowanie, lecz na próżno. Karusia nie słucha nikogo, co chwila zmienia swój nastrój: ze śmiechu do płaczu i odwrotnie. Mówi sama do siebie, rozmawia ze swoim ukochanym, który jest już w zaświatach. Oszalała. Czuje się odrzucona, osamotniona w swoim własnym świecie. Myśli, że jest nierozumiana przez społeczeństwo.
Przyczyną takiego zachowania jest śmierć Jasieńka, a konkretniej to, jak Karusia ją przeżyła. Mimo, że on już nie żyje, to ona cały czas go kocha i nie potrafi przestać o nim myśleć. Taki stan obłędu mogła wywołać u niej wrażliwość i brak umiejętności radzenia sobie z trudnymi sytuacjami.
Reasumując, Karusia, jak i Lady Makbet oszalały w podobnych okolicznościach. Przyczyny były zupełnie różne, jednak obie kobiety były wrażliwe i słabe psychicznie, nie potrafiły radzić sobie w trudnych chwilach, co doprowadziło je do obłędu. Szekspir poprzez szaleńczość swojej bohaterki pokazał czytelnikom, że była to zwykła kobieta, którą przerosły jej własne czyny. Mickiewicz z kolei posłużył się postacią Karusi, aby pokazać czułość i wrażliwość, jaką posiadają ludzie ( era romantyzmu ). Osoby w tym stanie mogły bez problemu kontaktować się z zaświatami.