1. ‘naziemna część rośliny’; 2. stpol. (od XV w.) ‘górna część pędu rośliny, główka nasienna’; 3. dialektalnie też ‘źdźbło’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ma odpowiedniki jedynie w językach wschsłow. (por. strus. lodyga ‘podstawa (np. kolumny)’; ‘kostka do gry’, białorus. lodyha ‘pusta wewnątrz łodyga, źdźbło; część nogi od kolana do pięty’) < psłow. dialektalne *oldyga ‘pusty wewnątrz pęd rośliny, pusta łodyga, źdźbło’ > wtórnie ‘część nogi, kostka’; podstawą pie. *âld h- ‘wydrążony pień drzewa, koryto’.
Pierwotna postać
W stpol. używano formy łodyżka ‘kostka w nodze zwierzęcej’.
poleca
b/d
łodyżka
zdrobnienie
poleca
b/d
łódź
‘mały statek, czółno’; od XIV w.; ogsłow. < psłow. *oldьji ‘mały statek,czółno wydłubane z pnia drzewa, łódź dłubanka’; podstawą jest pie. * âldh-;w stpol. występowała postać łodzia / łódź.
Podobne teksty: