Morze Martwe

Morze Martwe leży w poludniowo-zachodniej Azji na terytorium Izraela i Jordanii. Znajduje się ono w rowie tektonicznym, który utworzył się w wyniku afro-azjatyckiego pęknięcia, jakie miało miejsce ponad 2 miliony lat temu, na przełomie trzeciorzędu i czwartorzędu. Długość Morza Martwego - 76 km, szerokość - 17 km, powierzchnia - 1050 km, głębokość - 350 - 400 m. Do Morza Martwego wpada tylko jedna rzeka - Jordan. Powierzchnia wody znajduje się ponad 400 metrów poniżej poziomu morza (jest to najgłębsza depresja na Ziemi!).Morze to jest bezodpływowe, dlatego prawidłowo powinno nazywać się jeziorem. Na południowych jego krańcach, jak głosi legenda, znajdowały się miasta Sodoma i Gomora, spalone przez Boga ognistym deszczem. W Biblii Morze Martwe nazywane jest Morzem Wschodnim, Słonym Morzem lub Morzem Arawa.

Swoją niezwykłościom przyciągało już uwagę greckich geografów i nawet Arystoteles (384-322 r p.n.e.) wymienia je w swoim dziele pt. "Meteorologia".

Rzymski historyk Józef Flawiusz (ur. w 37 r. n. e.) w dziele pt. "O wojnie żydowskiej" wspomina o Jeziorze Asfaltowym, nad którym unosi się duszna won siarki i ropy naftowej (oleju skalnego). W następnych wiekach, w dziełach rzymskiego lekarza Galena (130-200 r.n.e.) spotykamy dzisiejszą nazwę morza - Morze Martwe oraz pełny opis jego naturalnych właściwości. Woda Morza Martwego charakteryzuje się wieloma szczególnymi cechami, przede wszystkim wysokim zasoleniem. Zasolenie wody (sumaryczna zawartość soli) wyrażana jest w promilach-gramacti substancji na 1 kg wody morskiej. Tablica Nr 1 zawiera dane o zasoleniu mórz i Oceanu Atlantyckiego.

Porównanie danych z tablicy nr 1 wykazuje, że zasolenie Morza Martwego 8-krotnie przewyższa zasolenie Oceanu Atlantyckiego, 7-krotnie Morza Śródziemnego i Morza Czerwonego, 14,5-krotnie Morza Czarnego oraz aż 40-krotnie Morza Bałtyckiego.

W 1819 roku francuski chemik G.L. Guy Lusack badal próbki wody Morza Martwego i stwierdził wysoką koncentrację soli. Jego praca była impulsem do dalszych badań oraz do analizy zestawu soli znajdujących się w Morzu Martwym.

Skład morskiej wody w dużym stopniu zależy od nanosów rzek, jakie do niego wpływają. Kiedy porównujemy zawartość makroelementów w wodach rzeki Jordan i Morza Martwego okazuje się, że zależność taka nie występuje.

Należy podkreślić wysoką zawartość jonów sodu, potasu, magnezu, wapnia i bromu w Morzu Martwym. Są to najważniejsze jony, które mają ogromne znaczenie biologiczne - taki właśnie zestaw makroelementów ma ludzka limfa i krew.

Zawartość potasu (K) w Morzu Martwym jest prawie 20-krotnie wyższa niż w Oceanie Atlantyckim, magnezu (Mg) - 35-krotnie, wapnia (Ca) - 42-krotnie, a bromu (Br) aż 80-krotnie.

Ze względu na skład soli, Morze Martwe diametralnie różni się od wszystkich innych mórz naszej planety. Podczas kiedy w wodach innych mórz chlorek sodu wynoosi 77% calej zawartości soli, to w wodzie Morza Martwego jego zawartość osiąga 25-30%, a zawartość soli magnezu (chlorki i bromki) stanowi do 50%.

Nigdzie na Ziemi nie występuje zjawisko krystalizacji soli potasu podczas parowania morskiej wody. Z wody Morza Martwego udaje się sztucznie wykrystalizować sole potasu, a w innych zbiornikach wodnych, nawet w specjalnych sztucznych basenach krystalizacyjnych, nie udało się otrzymać soli potasu z wody morskiej. Od roku 1930 prowadzone jest wydobycie bromu i węglanu potasu z wody Morza Martwego.

Mikroelementami nazywa się substancje, których zawartość w wodzie morskiej jest mniejsza niż 1 mg na 1 kg.

Woda Morza Martwego zawiera takie mikroelementy jak miedź, cynk, kobalt i inne. Jony tych metali są łatwo wchłaniane przez różne naturalne substancje pochłaniające takie jak: substancje organiczne, fosforany wapnia, hydroksysole żelaza. Na skutek tych procesów zawartość jonów tych metali w wodzie morskiej jest niższa, niż można by się spodziewać na podstawie rozpuszczalności ich związków. Jony wielu metali wytrącają się w następstwie hydrolizy w formie słabo rozpuszczalnych soli i hydroksydów. Należy również powiedzieć, że na dnie Morza Martwego odkryto pokłady siarki i naturalnego asfaltu. (Przypomnijmy Jezioro Asfaltowe Józefa Flawiusza). Jedną ze szczególnych cech charakterystycznych Morza Martwego jest specyfika pH, które wynosi 8,5-9. W związku z tym podczas długiego przebywania w wodzie morskiej można doznać oparzeń na delikatnych częściach ciała. Woda ma gorzki smak i gęstą, "tłustą" konsystencję. Podczas długiego okresu istnienia Morza Martwego, na jego dnie utworzyła się warstwa osadowa ilów o grubości 100 metrów. Są to tak zwane ily Morza Martwego. Zawierają one 45% soli, 5% biomasy oraz 50% wody.

Od wieków znane są lecznicze właściwości wody i iłów Morza Martwego oraz siarkowych mineralnych źródeł, znajdujących się w pobliżu Morza Martwego. Już starożytni Rzymianie budowali tam pierwsze kurorty. Do końca XIX w. uważano, że w Morzu Martwym nie ma życia. Trudno było wyobrazić sobie coś innego, biorąc pod uwagę niezwykle wysokie zasolenie wody. Jednakże stosunkowo niedawno, w rezultacie wieloletnich badań, hydrobiolog Elizer Wolkanin, a następnie inni uczeni, udowodnili mylność tego poglądu. Nosicielami życia w Morzu Martwym okazały się odkryte przez uczonych jednokomórkowe glony oraz najprostsze organizmy - prokarionty, najstarsze żyjące komórki. Stąd pochodzi ich nazwa - archibakterie. Nie posiadają ukształtowanego jądra komórkowego oraz typowego układu chromosomowego. Funkcjonowanie oraz przekazywanie informacji genetycznej jest realizowane przez DNA. Istnieje hipoteza, że one istniały nawet wtedy, kiedy na Ziemi nie było tlenu.

Układ genetyczny archebakterii przechowuje informacje zebrane podczas walki o przeżycie w okresach najróżniejszych kataklizmów zachodzących na Ziemi. Jest w nich zawarta wielka siła witalna, moc i energia. W swoim metabolicznym cyklu, tworzą one substancje organiczne z nieorganicznych.

Archibakterie - to jedyne żywe istoty bytujące w wodzie Morza Martwego przez wiele, wiele lat. Żyją i rozwijają się w tych wodach pomimo niezwykle wysokiej koncentracji soli i mineralów, demonstrując niespotykaną odporność. Struktura komórkowa archibakterii podobna jest do budowy komórki organizmu ludzkiego.

Firma "Dr. Nona" po wielu długich badaniach naukowych stworzyła kompleks bioorganomineralny, który zawiera pochodne archibakterii oraz tak cenne dla organizmu mikroelementy i minerały.

Stosując preparaty firmy "Dr. Nona" zawierające kompleks bioorganomineralny możemy przywrócić naszemu organizmowi to środowisko, te warunki życia, których mu brakowało.