Recenzja książki „Pan Ibrahim i kawiaty Koranu”.

Przeczytałam kilka książek Erica-Emmanuela Schmitta. Przyznam, że jego twórczość bardzo mi się podoba i często powracam do jego powieści. ?Pan Ibrahim i kwiaty Koranu? szczególnie zwróciło moją uwagę przez niezwykłą przyjaźń żydowskiego chłopca i starego muzułmanina.
Opowiada ona o losach głównego bohatera, żyda- Mojżesza. Jest to dziecko, które dużo przeszło w życiu. Matka porzuciła go w dzieciństwie, ojciec nie potrafił zapewnić mu potrzebnego bytu. Postanowił więc działać na własną rękę, czyli kraść w sklepie starego Araba. Ten całą akcję dostrzegł, ale nie reagował- zezwalał, bo jak stwierdził- lepiej, że kradnie w jednym lokalu, niż w wielu innych. Ojciec chłopca również go porzucił, więc syn został skazany na samego siebie. Jednak pomocną dłoń wyciągnął do niego Pan Ibrahim, który go zaadoptował i zapewnił mu dobre, wesołe i dostatnie życie. Razem tworzyli cudowną rodzinę. Zbiegiem czasu muzułmanin stał się najważniejszą osobą w życiu Mojżesza. Ta wyjątkowa powieść została napisana językiem bardzo prostym i zrozumiałym dla człowieka XXI w. Książka często zaskakuje zwrotami akcji, nieoczekiwaną i intrygującą sytuacją. Opowiedziana historia zawiera wiele głębokich prawd, których dziś, w tym zwariowanym świecie nie jesteśmy w stanie, bądź nie mamy czasu, zauważyć.
Po lekturze możemy mieć wątpliwości co do moralności tej powieści, kiedy chłopak wkraczający w dorosłość korzysta z ulicznych usług Koryntu. Wydaję mi się, że jest dość wątpliwa, jako słuszna droga w rozwoju młodego człowieka. Niemniej jednak, sądzę, że książka wiele nas uczy i pokazuje, jak nie koniecznie można, czy trzeba postępować.
Myślę, że ta powieść pokazuje nam, że w życiu możemy osiągnąć wszystko, co tylko chcemy. Wystarczy tylko trochę wiary we własne możliwości i ktoś, kto nas poprowadzi i nie będzie wątpił w to, że nam się uda. Jak najbardziej zachęcam do lektury.