Rewolucja pożera własne dzieci - omówienie hasła na przykładzie losów twórców rewolucji francuskiej.

W roku 1789 powstaje Zgromadzenie Narodowe utworzone przez stan trzeci. Po czasie przekształca się ono w Zgromadzenie Konstytucyjne, w którego skład, oprócz stanu trzeciego, wchodzi także duchowieństwo oraz szlachta. Zgromadzenie stawia sobie na celu opracowanie zasad nowego ustroju państwa francuskiego. W tym czasie dochodzi do zburzenia Bastylii przez mieszczaństwo. Po tym wydarzeniu władza Ludwika XVI traci na znaczeniu, a praktycznie państwem rządzi Konstytuanta. 3 września 1791 roku uchwala ona konstytucję, w wyniku której wprowadzony zostaje trójpodział władzy. Organem ustawodawczym zostaje Legislatywa. W tym czasie we Francji tworzą się kluby polityczne. Do najważniejszych należą Stowarzyszenie Jakobinów z Robespierrem na czele, żyrondyści, którym przewodniczy Brissot oraz kordelierzy prowadzeni przez Dantona i Marata. Działa także Stowarzyszenie Roku 1789 na czele z La Fayettem. W kwietniu 1792 roku dochodzi do wojny francusko-austriackiej, w wyniku której Legislatywa zawiesza monarchę w wykonywaniu jego konstytucyjnych obowiązków i ogłasza powstanie nowego parlamentu - Konwentu Narodowego. Francja staje się republiką. W skład Konwentu Narodowego nie wchodzą już członkowie stowarzyszenia La Fayetta. Największe poparcie społeczeństwa, dzięki umiejętnie prowadzonej propagandzie, zyskują 'górale', głównie jakobini. Kiedy dochodzą do władzy, wprowadzają terror rewolucyjny. Z polecenia Robespierra giną wszyscy przeciwnicy rewolucji - żyrondyści, monarchiści, księża niezaprzysiężeni oraz szlachta wraz z rodzinami. Ofiarami terroru jakobinów często padają zupełnie niewinni ludzie. Przywódca jakobinów skazuje na ścięcie nawet Dantona, z którym to współpracował. Metody stosowane przez Robespierra wywołują strach także wśród jego zwolenników. Konwent postanawia zjednoczyć się i obalić go. Na mocy prawa jakobińskiego Robespierre oraz inni przywódców Komitetu Ocalenia Publicznego, którym kierował Robespierre, zostają zgilotynowani.

Reasumując - wszyscy przywódcy rewolucji francuskiej ponieśli klęskę. Można zatem stwierdzić, że rewolucja pożera własne dzieci.