Charakterystyka porównawcza Danusi i Jagienki.

W powieści Henryka Sienkiewicza pod tytułem „Krzyżacy” poznajemy dwie główne bohaterki którymi są Danusia i Jagienka. Obie bohaterki bardzo różnią się od siebie, łączy je tylko pochodzenie szlacheckie i miłość do Zbyszka.

Danusia jest dwunastoletnią córką wielkiego rycerza Juranda ze Spychowa. Wcześnie osierocona dziewczynka jest jedną z dworek księżny Anny Danuty. Jest dziecinna i niedojrzała, przedstawiona w powieści jako niewinna, delikatna i bezbronna osoba. Jagienka jest piętnastoletnią córką Zycha ze Zgorzelic. W swoim życiu zajmowała się głównie chłopięcymi zabawami takimi jak jazda konną czy strzelanie z łuku. Przez szybką śmierć matki musiała pod nieobecność swojego ojca zajmować się gospodarstwem w Zgorzelicach.

Danusia miała długie jasne blond włosy oraz drobną pełną wdzięku figurę. Jej oczy miały niebieski kolor. Odznaczała się delikatnością i anielską urodą. Czasami wyglądała jak dziecko. Zazwyczaj ubierała się w dworskie szaty. Jej uroda wzbudzała podziw polskich jak i zagranicznych rycerzy. Jagienka miała piękne ciemne włosy. Była bardzo smukła i miała szerokie ramiona. Jej usta były czerwone, a oczy niebieskie. Autor przedstawia ją jako pełną miłości i siły zdrową dziewczynę. Jagienka nie była delikatną i subtelną kobietą, lecz miała w sobie charyzmę i dużo wdzięku.

Danusia bardzo ładnie śpiewała i świetnie grała na lutni. W przeciwności do Jagienki nie potrafiła zająć się gospodarstwem tak dobrze jak robiła to ona. Zawsze umiała się dobrze zachować nawet w sytuacjach nie wymagających tego. Jagienka świetnie radziła sobie na polowaniu. Bardzo dobrze opanowała umiejętność jazdy konnej i pływania. Umiała się dobrze zachować leczy tylko wtedy kiedy musiała.

Danusia miała poetycką naturę i często była smutna. Była zawsze zamyślona, pogrążona we wspomnieniach i marzeniach. Dziewczyna była wstydliwa przez co często chowała się za suknie księżnej. Nie umiała się przeciwstawić, była lękliwa i sprawiała wrażenie jakby ciągle czegoś się bała. Cechowała ją uczciwość i szczerość, nie potrafiła kłamać. Odznaczała się czułością i dobrodusznością. Troskliwie opiekowała się Zbyszkiem gdy został zraniony co świadczy o jej opiekuńczości. Darzyła miłością swojego ojca i Zbyszka oraz Annę Danutę, która była dla niej jak matka. Była miłą, delikatną i wrażliwą dziewczyną. Ufała wszystkim ludziom i słuchała bardziej doświadczonych. Spontaniczna, widząc Zbyszka na dworze w Przasnyszu, nie zwraca uwagi na obecność dworu, rzuca mu się na szyję i obsypuje pocałunkami. Dopiero potem, zawstydzona, chowa się za księżną. Jagienka była silna i odważna. Nie bała się, gdy poszła sama w nocy do lasu, by pomóc Zbyszkowi, który był w niebezpieczeństwie. Zawsze miała swoje zdanie na dany temat, potrafiła postawić na swoim. Cechował ją spryt oraz zaradność. Jagienka nigdy nie kłamała, gdyż była szczera. Zawsze można było liczyć na jej pomoc. Dziewczyna miała bardzo dobre serce. Po powrocie Maćka i Zbyszka z wyprawy wojennej Jagienka pomagała mężczyznom. Dzieliła się z nimi tym, co miała. Bardzo kochała Zbyszka, mimo iż była świadoma tego, że on kocha Danusię. Jagienka modliła się za nią i za jej ojca, którym po okaleczeniu opiekowała się bardzo troskliwie. Była zatem bardzo opiekuńcza i troskliwa, a także bezinteresowna.

Uważam że Danusia i Jagienka są świetnymi wzorami do naśladowania o czym świadczy ich pochodzenie oraz charakter którym tak bardzo się od siebie różniły. Obie bohaterki na pewno byłyby idealnymi żonami dla głównego bohatera powieści w którym zakochały się, lecz pod względem umiejętności bohaterek Jagienka lepiej sprawdziłaby się w tej roli.